Bezoekersverhalen.

2018

Verslag Roemenie bezoek april/mei 2018 van Wil Bultman.

Woensdag 9 mei zijn we weer thuisgekomen. We hadden twee prachtige weken in Giurcani en Gagesti. We logeerden bij de jongens in Giurcani (het begeleid wonen project). Het was een gezellige tijd waarin veel gelachen werd. Elke avond kwamen de jongens naar onze kamer/keuken en aten we gezamenlijk. Overdag waren er de klussen in en om het jongenshuis. Er werden muren gesaust, takken gesnoeid en veel broeken korter gemaakt!! Zo mogelijk werd er door de jongens meegewerkt. 

Bij Hannah Smit op het erf in Gagesti verrezen twee kleine huizen (zie foto bij laatste nieuws). Gerrit Klaassen van Stichting Broda zette samen met Wim, Hans en Chris de huisjes neer. Daarna werd de elektriciteit en het loodgieterswerk verzorgd. Al met al een hele klus waarbij de temperatuur soms opliep tot wel 35 graden. 

Natuurlijk maakten we tijd om op stap te gaan met een aantal jongens om vier verjaardagen te vieren. Een pizza, een cola en cadeautjes maken het dan tot een onvergetelijke dag. 

Ook hielpen we mee bij de open dag van de zorgboerderij. Hannah had verstandelijk beperkte jongeren uit de omgeving uitgenodigd, met hun ouders of begeleiders. Er kwamen 40 personen die door de bewoners van de zorgboerderij werden rondgeleid. Er werd zelfgemaakte geitenkaas geproefd, limonade gedronken en pannenkoeken gegeten. De uit Nederland meegenomen strijkkralen vielen goed in de smaak. Veel mooie figuurtjes gingen met de kinderen mee naar huis! Ook de weggeefkraam, met mooie spullen, werd alle eer aangedaan. Het was eigenlijk een hele grote grabbelton, waar iedereen iets uit mocht zoeken. 

Al met al waren het drukke, maar heel gezellige weken, waar iedereen met plezier op terug kan zien! Veel dank aan de donoren die zorgden dat de jongens een fijn verjaardagsfeest hadden!!!

Hans, Wim en Jenny, Chris en Wil. 

2016/2017/2018 

Schrijnend maar al jaren en nog altijd van toepassing. Zie ook het verhaal van Jenny Vrieswijk bij projecten Noi si Voi.

Dagboek Hannah Smit

09 maart 2015

Dagboekaantekeningen (8 - de laatste- ) van Hannah Smit tijdens een kort verblijf in Roemenië

Dag 8.
Het begint inmiddels een gewoonte te worden om elke dag af te sluiten met een dagvers verslag Maar toch voor jullie is het echt even de laatste. Morgen ben ik weer in Zwolle. Nu vanavond ben ik in Afumati een dorpje langs de weg vlakbij Bucharest, of te wel Boekarest. Morgenochtend heb ik een vroege vlucht.Vanmorgen in Barlad de auto laten wassen, die zat werkelijk van onder tot boven onder de modder. Volgens de jongens kon ik zo niet naar Boekarest.
In Barlad hebben we nog als Roemeensbestuur (Buna Ziua/Noisivoi) vergaderd, Mihaela, Odo, Esmaralda en ik. De Roemeense folder moet af. We willen er de boer mee op. Ook in Roemenië zelf zullen we bedrijven en donateurs gaan zoeken/vinden om dit project verder te dragen.
Esmaralda kwam met een voorstel voor een “summercamp” in 2016 voor Roemeense en Nederlandse jongeren op de boerderij. Met deels wat bouwklussen, deels activiteiten met de jongeren en enkele toeristische excursies. Een haalbaar plan, lijkt me, wat ook wat opbrengsten kan genereren. Ken je jongeren voor wie dit je wat lijkt, laat maar horen. Een schoolklas, stagiaires, actieve jongeren van een kerkgemeenschap.
Het “gast aan tafel” project werd toegejuicht, dat moet in de krant vond Mihaela. Ja het is natuurlijk een prachtig plan om in de dorpsgemeenschap ouderen alleenstaande bejaarden een handje toe te steken en ze eens uit te nodigen voor een maaltijd. Zeker door bewoners die zoveel tijd hebben, graag wat beleven en doen. Gewoon en natuurlijk ook. Integratie van doelgroepen. In Nederland al heel gewoon, hier een geweldig idee. En zo vergaderden wij nog wat af.
Voor mij is het accuutje leeg, de dag om en het verslag af.
Bedankt voor alle leuke reacties die ik deze dagen heb mogen ontvangen. Grappig wat het allemaal heeft teweeg gebracht, toezeggingen van nog meer laptoppen, mensen die op zoek zijn naar een driewielfiets, een mogelijke donatie, een digitale camera (ook alweer uit de mode, nu onze mobile ook foto’s kan nemen) 5 nieuwe biggetjes waren al toegezegd. Misschien weer een nieuw social-circusproject met studenten van Windesheim. Hel feestelijk allemaal.
Hopelijk hebben jullie plezier beleefd aan lezen en heeft het jullie ook op mooie ideeën gebracht.
Groet Hannah

08 maart 2015

Dagboekaantekeningen (7) van Hannah Smit tijdens een kort verblijf in Roemenië

De 7e dag, een Zondag. Een zonnige zondag.
Wat doen mensen hier zoal op de zondag. Sporten, ho maar, met het zeiljacht een weekend weg is er ook niet bij. Een dagje museum een weekendhuisje, vergeet het maar. De jongeren flaneren langs de weg, staan in groepjes te praten, ouderen bezoeken de plaatselijke kerk, er worden visites afgelegd bij familie of vrienden. Er wordt bijgepraat, gegeten en gedronken. Zoals ik gisteren al schreef wordt het voor mij vandaag ritjes rijden met degenen die niet zo vaak van de boerderij afkomen. Met het eerste groepje, Cristina, Petronel en Florin maken we een ritje langs de grensrivier; de Prut. Aan de overkant ligt de Republiek Moldova. We passeren een spoorwegovergang, daarnaast ligt een verlaten fabriek, vanaf hier werden in het communistisch tijdperk de suikerbieten naar de sovjet unie getransporteerd. De fabriek ligt er verlaten bij, de hekwerken met prikkeldraad nog in tact. Een troosteloze aanblik. Het uitzicht over het rivierdal daarentegen is prachtig. We rijden door een dorpje en stoppen even om een foto te maken voor bij dit dagboek verslag. In Murgeni, kopen we nog wat bananen voor onderweg en voor het feestelijke gevoel. Voor de middagmaaltijd zijn we weer ter plaatsen.
Voor we vertrekken voor de middagrit, maken we gauw met behulp van een aantal jongeren die de appels schillen en in plakjes snijden, een appeltaart. Al we straks terug komen hebben we lekker taart bij de thee. De middagrit was een grote verassing, ook voor mij. Met Catalina, die vaak autoziek is, met de nieuwe Costel en Mariana, ging ik op weg. Eerst weer richting Murgeni, waar ik afsloeg richting Barlad. Na tien minuten rijden, riep Mariana , ja hier naar rechts daar kom ik vandaan. Ach dacht ik laten we eens kijken. Een zandpad, een dorp in, langs de school naar rechts en ineens, ja hier, stop. Uit de auto, Mariana zei dat haar benen bibberden, ze ging een paadje in en wij er achteraan. Zou er nog iemand wonen? Catalina begon over te geven – wagenziek- gelukkig niet in de auto. Costel babbelde aan een stuk door. Een deur ging open en een oude vrouw keek boos naar al dat vreemde volk. Toen kwam de herkenning Mariana, viel de oude vrouw in de armen en begon te huilen, vergeef me, vergeef me, herhaalde ze. De oude vrouw bleek haar 2e moeder. ( vader was hertrouwd en vanaf haar 6e jaar is deze vrouw haar moeder geweest) Toen brak het ijs, de oude vrouw ging naar binnen en kwam terug met foto’s er werd gebabbeld, ik moest uitleggen wie ik was en waar wij vandaan kwamen. Mariana werd uitgenodigd voor de opgravingsseremonie van haar vader op 15 augustus. Tuurlijk wil ze dat, de datum zal ze niet vergeten maar hoe leg ik deze actie straks uit als we thuis komen. Zonder toestemming van de officiële instanties, ojee ojee. Hier mag ik me straks weer uitpraten. Ik heb geen spijt, iedereen heeft recht op contact met zijn familie. Volgens mij is dit genezend. Maar ja, wie zorgt voor het vervolg? Noi si Voi, want van de officiële instanties hebben we niet veel te verwachten. De eerste jaren heb ik met de jongeren van het eerste uur ook veel ouders opgespoord en met hen bezocht. Het heeft ze veel goed gedaan, ze zijn rustiger en met sommigen zoals Aurel bezoek ik nog regelmatig zijn familie. Ook bij Lica is het contact met oma en zijn broers redelijk hersteld.
Terug op de boerderij, voor het eerst weer buiten thee gedronken. De taart was heerlijk. Daarna afscheid genomen van iedereen. Tot over een maand! In Giurcani nog even bij Sandu langs. Hij moet als de drommel de vloer van de melkstal repareren. Het melken moet weer gaan beginnen we hebben de melkstal weer nodig. Hij is nog een week in de nachtdienst, vanwege ….dan maar een nachtdienst ruilen met een dagdienst. De vloer moet ook nog een week drogen. Prima, hoe zou het zijn gegaan als ik niet hierom was komen vragen. Avonds nog lang met Marnix (de schenker van de laptop) geskyped. Er was wat mis met de internetverbinding. Zo kon ik de jongens niet achterlaten. Na alles langs gelopen te hebben kwamen we uit bij een knopje aan de voorkant, die uitgeschakeld stond en waardoor de draadloze verbinding niet werkte. Iedereen heeft het nu goed gezien; het knopje moet naar rechts. Toen was het bedtijd. Ook hier afscheid.

Morgen vertrek ik.

07 maart 2015

Dagboekaantekeningen (6) van Hannah Smit tijdens een kort verblijf in Roemenië

Dagboekverslag 6 zaterdag.
Vandaag terug op het project. ‘s Morgens met begeleidster Ramona over het ouderenproject “gast aan tafel” gesproken. Welke stappen zij kan nemen, van week tot week, terwijl ik er niet ben. Daarna naar de boerderij waar ik nog net voor de middagmaaltijd even lekker mee kon werken aan het schoonmaken van het grote betonnen platform. Dit platform, ooit een vloer van een grote schuur, gebruiken we nu als stortplaats voor de mest. Aan het einde van het platform ligt het nog vol puin van de vroegere schuur. Ieder voorjaar als het kaal is, ruimen we weer een paar meter puin weg. Heerlijk klusje, lekker buiten, scheppen, en kruiwagens rijden.
Na de middagmaaltijd bij de meisjes getut. Marianna was aan het Smyrna knopen. Haar vloerkleed is bijna af. Als het af is krijgt ze altijd wat geld. Deze keer wil ze geen geld, maar de mobile die ze bij mijn cadeautjes spullen heeft zien liggen. Prima idee, maar ik zal eerst kijken of de gekregen mobile het nog wel doet.
Na enige tijd zat ik al met vijf jongeren en hebben we de verjaardagskalender gecompleteerd. De nieuwe Costel toegevoegd en veel gekletst. Toen was het al weer theetijd. Tijdens de thee hebben we afgesproken met welke jongeren ik zondagochtend een ritje ga maken. Er was meer animo dan er plaats is in mijn autootje. Dat wordt dus nog een ritje in de middag. Alleen mooi aangeklede jongeren wil ik mee. Dat wordt dus even je best doen om er mooi en schoon, geschoren en gekamd uit te zien!!
Tussendoor nog even gedaan:
- Foto’s gemaakt van de stoppenkast, want de zomer bouwploeg wil die ter voorbereiding bekijken.
- De meterstanden van de afgelopen maanden opgevraagd om het verbruik te weten i.v.m. mogelijk zonnepanelen.
- Het verlanglijstje en het lijstje met zomer klussen bijgewerkt.
Nodig: een extra donatie voor de tandartskosten van nieuwe jongen en Aurel, drie kledingkasten, die fiets voor Lica waar ik gisteren al over heb verteld, een nieuwe pijp voor het houtkacheltje in de schuur, borduurnaalden, veel nieuwe aardappelschilmesjes (Xenox).
- Bij de jonge geitjes gekeken en de vloer van de melkstal opgenomen. Die schijnt stuk te zijn en de vraag is wat we daar aan kunnen doen.
- Geïnventariseerd of er nog voldoende (uit Nederland afkomstige) ecologische schoonmaakvloeistoffen voor in de kaasmakerij zijn.
Om 17.00 uur naar Emil en zijn vrouw Victorita, om even wat door te praten.
Avond………Naast mij aan tafel knutselt Marian. Costel en Gheorgitha kijken tv, Vasile luistert muziek op zijn kamer. Ik heb mijn verlag voor vandaag weer klaar!
Groeten, Hannah

06 maart 2015

Dagboekaantekeningen (5) van Hannah Smit tijdens een kort verblijf in Roemenië

Dagboek verslag 5
Tja… dat had ik eigenlijk gisteren moeten schrijven, maar toen had ik geen goeie dag, het was koud en het sneeuwde onderweg toen ik van Iasi kwam. Bij aankomst hoorde ik van de jongens, dat er iemand van de overheid was geweest. Deze persoon had in het woonhuis, op de boerderij, alle lampen vervangen voor neon TL buizen. In elke kamer, in de hal, in de woonkamer, overal!! Ik was boos en verdrietig! Altijd weer, zolang we proberen samen te werken met de overheid, is het zo. Ze hebben geen beeld bij een gezellig woonhuis voor deze doelgroep. Nee, het is en blijft in hun ogen een instituut en daar gelden zware regels, instituut regels. De bewoners blijven gehandicapten, een soort patiënten voor wie je moet zorgen en die zelf niets hebben in te brengen hoe zij hun leven willen inrichten. Zoals sommigen van jullie misschien wel weten, is er een beweging op gang gekomen, om de zorg, die nu in staatsinstituten wordt geboden, over te dragen aan NGO’s. Dit gebeurt onder druk van de EU. Dat moet de toekomst worden. Wij willen wel, onze Roemeense organisatie Buna Ziua wil wel en is er op voorbereid. Dan zijn we hopelijk eindelijk van dit gedoe af. Maar goed, eerst zullen er zware onderhandelingen komen, want er moet een redelijke dag verpleegprijs per bewoner komen en ook genoeg gelden om de accommodatie in redelijke orde te houden. Verwarmingskosten etc. De Roemeense NGO’s moeten er rekening mee houden dat hun buitenlandse donor stichtingen niet eeuwig zullen blijven om straks de gaten in de begroting te vullen. De huidige Roemeense NGO’s zijn verbonden in een landelijke federatie, waar ze elkaar ondersteunen en van elkaar leren en hopelijk een krachtige vuist en een goed overleg orgaan vormen voor die onderhandelingen met de overheid. En wij stichting Noi si Voi Nederland blijven onze Roemeense NGO, Buna Ziua, steunen met raad en daad. Met liefde en wijsheid in het werk voor en met de jongeren op de boerderij en in het woonhuis in Giurcani. Daarnaast blijft het werken aan de mentaliteitsverandering.
Elke dag opnieuw!

05 maart 2015

Dagboekaantekeningen (4) van Hannah Smit tijdens een kort verblijf in Roemenië

Dagboekverslag 4

Vandaag niets spectaculairs. Een gewone gezellige dag. Vanmorgen toen we in ons pensionnetje aan het ontbijt zaten belde Elles op met de vraag of ik Maria een lift wilde geven naar de stad, als ik boodschappen ging doen. Ze had een afspraak bij de tandarts.
Nadat ik om 10.00 uur Marian had afgezet voor de “knutselcursus” en even koffie had gedronken, gingen Maria en ik naar de stad. Gelukkig wist zij de weg. Vlakbij de tandarts was een Kaufland. Daar vond ik alle spullen om in het weekend met de jongeren een appeltaart te bakken. En natuurlijk de benodigdheden voor de pizza die we vandaag op het menu hadden staan.
Middags heerlijk geknutseld. Alle meiden deden mee. Marian was helemaal gelukkig, want na het borduren van kaarten, mocht hij beginnen aan de kralenkettingen. Vanavond onderweg naar ons pension was hij aan het bedenken voor hoeveel hij zijn waren zou kunnen verkopen.
Het is avond………. Terwijl Marian al naar zijn bed is ben ik op het internet aan het zoeken naar een nieuwe/tweedehands driewiel fiets voor Lica. Maandag toen ik op het project aan kwam liet hij me een plastic zak zien met allemaal onderdelen van zijn oude fiets. Toen ik in de zak keek begreep ik dat die fiets onherstelbaar was. Lica denkt dat hij heel wat kan en is vaak niet te stuiten; stuk betekent uit elkaar halen en daarna…… ??
Wie weet nog een tweede hands driewiel (voor volwassenen) fiets? En wie weet nog een actie waarmee we dit kleine project kunnen financieren? De fietsen die ik heb gezien zijn tussen de 300 en 500 euro. Lica heeft zelf ongeveer 100 euro in zijn spaarpot. Bijeen gespaard met het maken van houten bankjes. Wie o wie, wil en kan zich hier voor inzetten?
Leuk om te vertellen is dat we van de Triodos Foundation een bedrag gaan ontvangen. Deels voor hulp aan ouderen. Nu is dit niet onze hoofdactiviteit, maar we hebben al eerder projecten gerealiseerd, waar vooral ouderen profijt van hebben. Zoals de medische post in het dorp Giurcani en het waterproject met waterpompen aan de straat.In deze projecten zit ook altijd werk voor onze jongeren en zo houden we hen mooi geïntegreerd in de dorpse samenleving. Het project voor ouderen dat we nu zullen gaan realiseren heet “Musafir la masa”, of te wel “Gast aan tafel”. Wat we willen is: inventariseren welke ouderen alleenstaand zijn, zonder eigen kinderen in de directe omgeving en hulp nodig hebben. In een dorp van 400-600 inwoners moet dit wel te inventariseren zijn. Zeker als we ook de maatschappelijk werkster van de gemeente gaan bevragen. Vervolgens willen we de bejaarden thuis bezoeken en uitnodigen om 1x per week op zaterdag of zondag onze gast te zijn. Onze jongeren, die toch al dagelijks (onder begeleiding) koken, zullen zeker een paar porties extra kunnen verzorgen. Nadat eerst het plan aan de medewerkers was voorgelegd en het hun instemming kreeg, hebben we het ook aan enkele jongeren verteld. Ze wisten al enkele baba’s (oudjes) uit hun directe omgeving te noemen. Ramona, de mentor die voor 20 uur per week de jongeren in Giurcani onder haar hoede heeft, zal dit project gaan begeleiden. De voorbereidingen: de ouderen bezoeken en het opstarten, zullen zij en ik samen doen. Dat wordt dan een taak voor mijn volgende bezoek van 14 april t/m half juni.
Genoeg te doen, altijd weer, maar nu eerst een nachtje slapen.
Tot morgen, Hannah

04 Maart 2015

Dagboekaantekeningen (3) van Hannah Smit tijdens een kort verblijf in Roemenië

Dagboek verslag dag 3
Vanmorgen vroeg werd er al op mijn deur geklopt. Gelukkig maar, want mijn mobielalarm was wel gezet, maar het uur verschil tussen Nederland en Roemenië was nog niet aangepast. Marian Durac stond met al zijn bagage voor mijn slaapkamerdeur. Ik heb hem maar gevraagd thee voor mij te zetten, zodat ik even tijd kreeg om mijzelf aan te kleden en mijn koffer te vullen met alles wat er voor drie dagen zoal mee moet.
Om 8.00 uur vertrokken we. In Gagesti stond één van onze medewerkers langs de weg, die we een lift beloofd hadden naar Iasi. Met twee volle weekendtassen stond ze op ons te wachten. Haar zoon zit in Iasi op school en in de tassen zaten allerlei verse levensmiddelen die van het familiebedrijf komen. Zo gaat dat hier als de kinderen in de stad studeren; de ouders voorzien hen zoveel mogelijk van eten. Eieren, vlees, uien, groentes, veelal al klaargemaakt en in potten of in vet ingesloten.
Nadat ik eerst deze liftster voor de deur had afgezet, ergens midden in de stad met zo’n 300.000 inwoners en ik vervolgens de weg kwijt raakte, kwamen we pas tegen 11.00 uur bij Elles aan. De koffie stond klaar en ook de tafeltjes waar haar meisjes en Marian aan zouden gaan werken.
Voor Marian, die zo graag op cursus wil, hebben we het zo echt mogelijk gespeeld. De hele dag was ingedeeld in blokken met een pauze voor een lekkere lunch en de gebruikelijke theepauze.
Terwijl Marian lekker bezig was, konden Elles en ik even bijpraten. Elles, afkomstig uit Hattemerbroek, woont al zo’n 20 jaar in Roemenië. Haar stichting, Fundatia Izvor ( de Bron) is gestart met het opvangen van straatmeisjes. Inmiddels worden er meerdere activiteiten gedaan. Zo heeft de stichting ook een hospice en runt Elles met de meisjes een kinderboerderij waar ze voor diverse doelgroepen allerlei workshops aanbiedt.
Momenteel is het rustig, de kinderboerderij “de ark van Noach” is geopend vanaf april t/m oktober. In de zomerperiode kom ik vaak op de kinderboerderij om daar de kaas van onze geitenboerderij te verkopen. Vaak neem ik dan enkele jongeren mee voor wie dit een prachtig uitje is. Ik logeer dan met de jongeren op de kinderboerderij waar enkele caravans staan. Maar daarvoor is het nu te koud.
Daarom ging ik, terwijl iedereen druk aan het werk was, even weg om een slaapplaats in de buurt te zoeken. Het is een eenvoudig pensionnetje geworden.
Elles en ik deelden onze ervaringen met de overheden waar we mee te maken hebben, de financiering van onze activiteiten en het specifieke gedrag van onze jongeren die als kinderen zeer verwaarloosd zijn. De dag vloog voorbij. Vandaag kookte Elles voor ons en morgen heb ik de eer.
Na de maaltijd trokken haar meiden zich terug op hun kamer en Marian en ik gingen naar ons pension, vlakbij. Marian was verrast over de mooie kamer die hij heeft en ik heb hem de hele avond niet meer gezien! Ik werkte nog even mijn aantekeningen uit en maakte dit verslag.
Tot morgen, groet Hannah

03 Maart 2015

Dagboekaantekeningen (2) van Hannah Smit tijdens een kort verblijf in Roemenië

Lieve mensen,
Beloofd is beloofd, ik zal de tweede dag van mijn verblijf beschrijven.
Nadat ik vanmorgen voor de zoveelste keer mijn dekbed terug op het bed had gehesen en zag dat het al licht werd besloot ik maar om op te staan. Ik hoorde al wat gestommel en toen ik goed en wel was opgestaan, waren er al drie van de 4 jongens uit het woonhuis te Giurcani op weg naar de boerderij. Alleen Gheorgithe was nog thuis, hij maakte een kopje koffie voor me op het fornuis. Hij weet waar hij mij mee kan plezieren.
Om 8.00 uur kwam Ramona, de mentor van deze 4 jongens. Ik had afgesproken om met haar over de begeleiding van de jongens te praten. Hoe ga je verder nadat je met een competentielijst de mogelijkheden en talenten van de jongeren in beeld hebt gebracht. Hoe werk je, samen met de jongere aan de gestelde doelen. De doelen moeten vooral ook van de jongere zelf zijn.
Na de bespreking was Gheorgithe de eerste die een gesprek kreeg. Heerlijk, we hebben eerst benoemd waar hij allemaal goed in is. En toen vroeg Ramona naar zijn leerpunten. Hij heeft zo’n mooi doel benoemd! Hij wil leren om alleen met de bus te reizen en daarna wil hij andere jongens begeleiden naar de tandarts in de stad. En zijn tweede punt was dat hij meer zelfstandig in de kaasmakerij wil werken. Volgens mij zijn beide punten haalbaar, mits hij goede begeleiding met de juiste instructies ontvangt.
Daarna voor een middagmaaltijd naar de boerderij, waar Emil dienst had en hij weet dat ik graag kom mee eten. We hadden nog een uurtje, dus kon ik even op het textielatelier kijken. Afgelopen winter zijn er 75 tassen geproduceerd, waarvan ik er 30 mee kan nemen in mijn koffer. Dus er kunnen weer tassen worden besteld!
s Middags fijn met de jongens op het land gewerkt, waar ik nog heel veel snoeihout had zien liggen en waar ook nog veel oude plantenstengels stonden. De nieuwe jongen, die sinds november bij ons woont, kende ik nog niet en juist die heb ik gevraagd om mee te helpen. Costel is zijn naam. Nu hebben we twee Costels. Reuze onhandig, maar ja, dat heb je veel in Roemenie. De meeste mensen vernoemen hun kinderen naar de Heiligen en daar heb je er niet zoveel van!
Nadat we gezamenlijk thee hadden gedronken met een Enkhuizer jodenkoek, ben ik weer teruggereden naar het huis in Giurcani. Nog even op visite geweest bij mevrouw Vica, even geluisterd hoe bij haar de vlag er bij hangt. En nu is het avond en zit ik gezellig bij de jongens. Er wordt wat gepraat, Gheorgithe ligt lui op de bank met de poes in zijn knieholte, de anderen zitten aan tafel en zoeken muziekjes op de laptop. En ik…ik schrijf dit verslag.
Tot morgen, tevreden groet van ons:
Vasile, Costel, Gheorithe, Marian en Hannah.

02 Maart 2015

Dagboekaantekeningen (1) van Hannah Smit tijdens een kort verblijf in Roemenië.

Beste vrienden, donateurs, familie en andere belangstellenden,
Dit schrijven ontvangen jullie vanuit Roemenië, waar ik weer even ben neergestreken. Net als de ooievaars die hier, zodra de ergste koude is verdwenen, in groten getale neerstrijken. Een kort bezoek, als een voorbode van een langere periode. Het is de bedoeling om tijdens dit bezoek van tien dagen, alle plannen voor het komende seizoen te bespreken en in werking te zetten. Dat betekent dat er vooral vergaderd en gepland gaat worden. Besprekingen met de gemeente, de medewerkers, het Roemeense management en natuurlijk met de jongeren. Naast dit doel is er nog een taak uit te voeren: Marian Durac, één van onze jongeren, wil zo graag wat leren. Al zolang ik hem ken wil hij op cursus. Maar ja, als je niet kunt lezen en schrijven zijn de mogelijkheden beperkt. Nu wil het dat Elles van Beek van Fundatia Izvor te Iasi , ‘s winters met haar (straat)meisjes allerlei workshops houdt, waarin ze haar meisjes nieuwe technieken en handvaardigheden bijbrengt. En…… Marian mag ook komen. Drie dagen op cursus, eindelijk! Heerlijk prutsen met kraaltjes en draadjes en als het lukt ook nog iets leren maken wat je kunt verkopen! Natuurlijk moet er iemand met Marian mee en ik heb mijzelf dat leuke klusje toebedeeld. Gezellig, ook voor mij, om bij Elles te zijn. Bijpraten en terwijl Marian knutselt een lekkere maaltijd voor ons allen maken!
Gisteren ben ik aangekomen en ik ben die zelfde dag nog doorgereisd naar Barlad. Daar heb ik heerlijk een plekje voor mijzelf in het plaatselijke hotel. Bij aankomst waren de medewerkers verrast me weer te zien. Grappig dat ze me nog kennen. Vandaag na het ontbijt een eerste meeting gehad met Odo, onze Roemeense manager. Daar alles weer bij gepraat en de eerste beslissingen genomen. Na deze vergadering zijn we samen naar de boerderij gegaan. Daar heb ik de jongeren begroet en met de medewerkers de seizoensplannen doorgenomen. Daarna lekker met de jongeren over het terrein gezworven.
De natuur is nog in winterkledij. Grijs en grauw, doods nog. Hier en daar zie je een voorzichtig knopje in een wilgenboompje.
Tegen een uur of zes nog even op pad geweest. Wat mensen opgezocht met een brandende vraag: wie wil weekend pleeggezin zijn voor onze Catalina. Ze heeft het zo nodig om ook eens ergens heen te kunnen, even van het terrein af en wat anders om naar uit te kijken. In de vergadering waren de namen van deze mensen genoemd. Daarna naar mijn logeerhuis: het woonhuis van de vier jongens in Giurcani. Daar is nog een fijne kamer voor mij. De jongens verwachtten mij. Ze hadden zelf soep gemaakt en ik kon met liefde zoveel soep krijgen als ik wilde. De jongens kregen een laptop, die door Marnix Colijn klaargemaakt en geschonken is. Marnix die hier in oktober nog was, heeft de oude computer afgekeurd. Te oud, te langzaam voor het huidige internet. We installeerden samen het wachtwoord en ze vermaakten zich prima met het nieuwe ding. Ik had tijd om mijn dagboek verslag te schrijven en mij te installeren in mijn kamertje. Dat was het voor vandaag. Noapte buna, goede nacht op zijn Roemeens.
Hannah.

mei 2014 verslag van verblijf van Hannah Smit in Giurcani en Gagesti in april-mei 2014

Lieve vrienden, familie, donateurs en betrokkenen, van Noi si Voi. 

Gisteren 5 mei ben ik thuis aangekomen, terug van mijn 3 weeks bezoek aan ons Noi si Voi project. Ik had gelukkig gezellig bezoek en er is hard gewerkt aan wat ons voor ogen stond; het renoveren van de woning in Giurcani voor, voorlopig, een viertal jongeren die er zelfstandig zullen gaan wonen.
De meeste tijd heb ik dan ook in Giurcani vertoefd. Alleen toen ook de familie Hosper  kwam en gehuisvest moesten worden heb ik samen met hen op de boerderij gelogeerd, de mannen Hans, Hans en Henny in Giurcani aan hun lot overlatend. Avonds zag ik hen weer bij Vica, een mevrouw uit het dorp, die voor ons allen de warme maaltijd verzorgde. Overdag ging een van de zonen met vader Jeroen naar Giurcani om daar met de bouw mee te helpen. De andere zoon, moeder Moniek en ik bleven op de boerderij. Menno en Steven hielpen zo vaak als mogelijk mee, de jonge geitjes 3x per dag de fles te geven, ook deden mee met onze jongeren die allerlei taken op het boerenbedrijf en in de kaasmakerij verzorgen. Het hoogtepunt vond ik de Bingo op zondag. Hierbij werden alle meegebrachte cadeautjes beetje bij beetje gewonnen en uitgedeeld. Anderdaags hebben  Moniek en ik, met de 3 meiden hun slaapkamer opgeruimd en alle kasten open gehad. Winterkleding kon naar zolder, de lente is al doorgebroken. Sokken bleken er niet te zijn, ondergoed; veel te weinig, broeken te klein of stuk.
En dat was niet het enige….. ook de medewerkers, kwamen met hun lijst aan, die wil ik graag onderaan deze brief opnemen en op onze site plaatsen wie weet zijn er mensen die hun huishouden opdoeken omdat ze gaan samenwonen, of… naar een verzorgingshuis verhuizen. Mocht je iets weten ik kom graag langs om overtollig huisraad op te halen voor onze woningen in Roemenië. Van wat er was in 2011 was, is veel opgebruikt, versleten, stuk of vernield door onkundig gebruik en agressie. Ja,  dat is er ook op z’n tijd. Zeker voor jongeren die in de basis zijn beschadigd of autistisch zijn en zich daardoor niet in een ander kunnen inleven, is wonen in een groep vaak zeer frustrerend en dat eist zijn tol. Daarom ook ben ik zo blij dat we de groep weer wat kleiner kunnen maken en 4 jongeren een zelfstandig wonen traject kunnen aanbieden.Op deze reis had ik geen eigen auto mee en ook geen huur auto, toch ben ik nog 2x naar Barlad geweest, een keer met drie jongeren voor de tandarts en wat kleding te kopen. Een tweede keer om kennis te maken met een curator dit i.v.m. met onze voorgenomen plannen om Noi si Voi en de stichting Buna Ziua samen te doen smelten.

Naar aanleiding van mijn vorig verzoek hebben zich enkele vrijwilligers voor de komende zomer gemeld. Graag zou ik de groep iets groter willen zien, dat maakt het gezelliger en we kunnen samen wat meer werk verzetten en leuke dingen doen in de weekenden.   Het gaat om kleine en grotere klussen, in de tuin in het huis, een meubeltje opknappen, kleding sorteren, schuurdeuren schilderen en met de jongeren wat optrekken en op z’n tijd wat met hen wat spelen doen. Ook het Ecotoilet staat nog op de verlanglijst. De materialen zijn er, nu nog de mensen die dit gebouwtje willen neerzetten. Vanaf 6 juli tot eind augustus, is iedereen die mee wil helpen welkom.   

DE BENODIGDHEDEN
Een trekker voor de badkamer en kaasmakerij. Schorten voor jongens die helpen met koken.2 blikopeners, broodmessen, diepe borden voor soep, grote teflon koekepannen,2 stofzuigers, 2 elektrische waterkokers, degelijke stevige pedaalemmers-groot model, regenkleding.Tuin gereedschappen en elektrisch gereedschap is altijd welkom.We zijn toe aan een nieuwe elektrische accuboormachine, spades, een tuinsproeier, hekpaaltjes en een vervangende fiets( groot model) voor Emiel Petcu onze begeleider die elke morgen vanaf Giurcani op zijn Gazelle naar ons toekomt. Voor kleding doe ik even geen oproep, Moniek Hosper gaat zich daar over buigen. Fijn dan kan ik het even los laten.

mei 2014

Verslag van de werkgroep Oost Europa Nieuw Vennep die van 21-5-2014 t/m 05-05-2014de alternatieve woning in Giurcani een grote opknapbeurt gaf !

Doel was om een huis waar verstandelijk gehandicapten wonen, aan de buitenkant, op te knappen met gewolmaniseerd rabathout, en vooral, te isoleren. De heenreis ging voorspoedig. De vliegreis ging van Schiphol, via Boekarest met overstap, naar Iasi. Daar had Leendert een auto besteld en zijn we naar de boerderij gereden. We werden daar verwelkomd door de cliënten. Ze kenden ons nog van de kaasmakerij. Ollandaise riepen ze in koor. We hebben die avond op de boerderij geslapen. Meteen de volgende dag hebben we besloten dat we, omdat de klus in een volgend dorp was, op de klus zouden slapen. Ook werden we hartelijk verwelkom daar Vica, waar we steeds warm hebben gegeten. Er is geen restaurant binnen een straal van 40 km. 
Het enige recht in het huis is het aanrecht. De rest is scheef en krom, terwijl het huis er pas een jaar of 10 staat. Het zijn eigenlijk 2 huizen tegen elkaar. Een links en een rechts met dezelfde indeling. De voordeuren komen uit op een bordes wat in slechte staat was. Ook kwamen 2 slaapkamers uit in de buitenlucht op het bordes. Als de mensen 's-avonds naar bed gaan of er s’nachts uit moesten, moeten ze door de buitenlucht. Voor de projectleider een reden om een groot kozijn op het bordes te maken, zodat je in de winter bij min 25, ook gewoon binnendoor naar bed kan.  Hen Duivenvoorden had kozijnhout uit Nederland laten komen. Er moest echter nog wel een kozijn van gemaakt worden. Hij is het nog niet verleerd. Het is een prachtig kozijn geworden met tochtstrip, thermopane glas, en is een soort Duivenvoorden gecertificeerd. We zouden bouwen met lokale mensen en cliënten. Sandu, waar we al eerder mee hebben gewerkt op de kaasmakerij, liet het na 2 dagen al afweten. Ik denk ons tempo. Als je voor een salaris van € 150 per maand ons tempo moet aanhouden, laat je het al gauw afweten. Lica en Costel wilde wel graag blijven. Zij hebben samen alle isolatie aangebracht. Bij elkaar zo’n 160 vierkante meter. Van Lica moesten we op een bepaald moment afscheid nemen. Costel heeft ons tot het einde geholpen. Hen deed eigenlijk de kozijnen. Eerst het grote entree kozijn en later de afwerking van de kleine kozijnen. Grote Hans en kleine Hans deze het grote werk. Eerst rondom het hele gebouw een voorzetwand maken van ook gewolmaniseerde 5 x 7 cm balkjes. Hiertussen kwam de isolatie van 5 cm. Over de balken en de isolatie kwam een dampdoorlatende folie. Voor Roemenië zijn dit ongekende dingen. We hebben hier de eerste 4 dagen aan gewerkt. De volgende 5 ½ dag aan het rabat.
We hebben nog 2 dagen hulp gehad van Jeroen Hoster en zijn tweeling zonen, Stefan en Menno. Jeroen heeft een bedrijf in Roemenië en kende Hannah. De tweeling was 15 jaar en kwamen op sociale stage. Heel leuke mensen. Hun moeder was op het moment dat zij bij ons waren, op de boerderij met Hannah, kasten aan het opruimen. Moet ook gebeuren. 
Het tussen-weekend zijn wij naar Bacau gegaan. Ten eerst wilde we weten hoe de container er voor stond en uiteraard, de inhoud. Alles is in de staat zoals we het hebben achter gelaten. Zelfs de accuboormachines werkten meteen. Ze zijn opgeladen de gereedschapskist ingegaan en deden het meteen. We hebben ze meegenomen om te gebruiken op de klus bij Hannah. Ten tweede wilden we spreken met Andre Muit over de eventuele toekomst. Ten derde wilden we naar het medisch centrum in Gaiceana. We hadden voor de school waar Magdalena les op geeft, 11 computers bij ons (door Hen Duivenvoorden versierd bij een oude kennis). We konden niet in het Hostel terecht en moesten noodgedwongen in een luxe hotel slapen. Zelfs dat konden wij. De volgende vijf en een halve dag hebben we hard gewerkt. Er moest veel gebeuren en de tijd drong aan. We hebben dan ook niet afgekregen wat we van plan waren. De moeilijke klussen hebben we gedaan, en de rest is voor de lokale mensen. We hebben er wel een prachtig geheel van gemaakt. We kwamen of een dag tekort of een man. We zijn 2e paasdag weggegaan. Dan mis je in die week een dag. Zaterdag de 3e mei zijn we achter in de middag, weer naar Bacau gereden. Gereedschap wat nog op de boerderij lag en het gereedschap wat we uit de container hadden gehaald, moest weer terug naar de container. Rond 18.00 uur waren we daar. Toen wel geslapen in het Hostel.Omdat we maandag een vroege vlucht hadden, hebben we de zondag in een hotelletje in Iasi geslapen. De auto moest weer worden ingeleverd en Hans de Jong moest nog wat vechten met de douane op het vliegveld. Hij had zijn accuboormachine in de handbagage. Ze dachten dat het een AK47 geweer was. Gelukkig ook weer opgelost. Na een prettige vlucht werden we op Schiphol ontvangen door familie en bestuur. Het bestuur wilde graag een verslag van de werkzaamheden. Als je dit doet op moment dat je daar bent schrijft het toch makkelijker. We hadden geen internet, meestal geen telefoon en geen TV. Kortom, waren afgesloten van de moderne wereld. Vandaar dit verlate verslag.
Met vriendelijke groet. van 3 x H (Hen, Hans en Hans)

januari 2014

Kerst-uitje met de bewoners van de zorgboerderij.

Met Kerstmis 2012 kreeg Noi si Voi een donatie om een speciale Kerst te maken voor de bewoners van de zorgboerderij. De jongeren werden in de nieuwe kleren gestoken en voor iedereen was er een kadootje. Ook was er geld voor tandartszorg. 
Met Kerstmis 2013 kreeg Noi si Voi van een andere donor wederom geld om ook de Kerstdagen van 2013 feestelijk te kunnen vieren. 
Hierbij een verslag van een van de Roemeense begeleiders:
' 24 december 2013 ging de groep van de zorgboerderij om 08.00 uur 's ochtends met een minibus op weg naar Barlad. Om half tien kon de speciale dag in Barlad beginnen. Eerst was er een mooie wandeling in het park en een bezoek aan de dierentuin. Daarna was een een pizza maaltijd in restaurant Galmondo. De jongeren mochten zelf allemaal hun eigen lievelingsdrank bestellen. Dat varieerde van jus d'orange tot cappucino met slagroom. Enkele dagen van tevoren was er een reservering gemaakt en kreeg de restaurant eigenaar te horen welke mensen hij kon verwachten. Onze groep verstandelijk beperkte jongelui werd gastvrij ontvangen in het restaurant.
Dat is heel fijn en ook wel uitzonderlijk. Het komt geregeld voor dat verstandelijk gehandicapte gasten niet gastvrij worden ontvangen of worden geweigerd. 
Begeleider Emile vond tijd om tussendoor in de stad kadootjes zoals fruit, zoetigheid, handschoenen, sokken en schoenen te kopen.  Op 2 januari is het de verjaardag van Aurel, dus voor hem was er nog een extra kadootje. De kadootjes werden  goed verstopt zodat de jongelui er niets van wisten en thuisgekomen is er voor iedereen een kerstpakket van gemaakt. Met Kerstmis heeft de Kerstman de kado's uitgedeeld. Het was een prachtig kerstfeest'.
Noi si Voi dankt de gever, die dit mogelijk maakte, van harte !

Juli 2013

Verslag van Conny en Laura over hun verblijf op de zorgboerderij in Gagesti

Gagesti-1.jpg

Gagesti-2.jpg

mei 2013

Reis- en werkverslag van Aart en Nel 't Lam. Koeling en kaasopslag voor de zorgboerderiju van Noi si Voi in Roemenië.

Nadat wij in februari jl. in contact gekomen waren met Hannah Smit over haar project Noi si Voi in Roemenië, is ze bij ons thuis/op de zaak kennis wezen maken en heeft ons ook enthousiast gemaakt. Johan Ewijk had haar ons adres gegeven. 
Er komen steeds meer geiten op de zorgboerderij, dus ook meer geitenmelk en daarvan wordt kaas gemaakt. Als de productie wat verder omhoog gaat, en dat ziet er al goed uit, komt er ook meer kaas en die zal in een goed klimaat bewaard moeten worden, voordat het verkocht wordt. Daarvoor is een gekoelde ruimte nodig.
In maart 2013 zijn wij naar Roemenië vertrokken om de situatie ter plaatse op te nemen. Hannah ging er toen ook heen en dat was maar goed ook, want van Roemeens verstaan wij geen letter. Alles daar bekeken, maar speciaal de kaasmakerij, welke in voorbereiding is. Er is daar ook een mooie betegelde ruimte, welke gepland is voor de kaasopslag.
Bij terugkomst in NL gelijk aan de slag om geschikte apparatuur te vinden.Er was net een mooi koelaggregaat ingeruild, met weinig draaiuren. Hierop is in de werkplaats alle regelapparatuur opgebouwd om het voor kaasbewaring en conditionering geschikt te maken.In de opslag vonden wij een passende verdamper, overjarig, maar nieuw in de doos.
Bij Freddomatic in Maastricht, o.a. leverancier van verdampers en aanverwante artikelen, een heaterblokje besteld. Daarbij hebben we vermeld dat het bestemd was voor Noi si Voi met een verwijzing naar de site. Ook zij waren enthousiast geworden over de stichting en toen werd het ons gratis toegezonden. VDH in Roden, leverancier van elektronische regelapparatuur e.d , regelde voor ons een nieuwe omkasting voor onze regelkast. Ook zonder rekening te sturen. Dat was mooi, want van ons uit zou deze installatie ook een ”gift” worden. Het geheel hebben we, zover mogelijk, op de zaak voorbewerkt.
Alle verdere apparatuur verzameld, welke nodig zullen zijn voor de montage ter plaatse, onderdelen en gereedschappen. Toen, met veel passen en meten, alles in de MB Viano geladen. Nadat ook de koffers e.d. van ons erbij gekomen waren, was de auto behoorlijk vol, maar er was nog wel wat plaats over voor 3 zakken knuffels, bestemd voor Roemeense kinderen, geschonken door onze kleinkinderen.
De volgende dag op naar Gagesti, want daar was nog veel werk aan de winkel.Begonnen met lossen. De verdamper in de kaasopslag. Toen het koelaggregaat, dat was wel wat zwaarder en moest naar de zolder.. Het was maar goed dat wij vooraf al de situatie opgemeten hadden, want het moest door het luik van de Vlizotrap en dat is niet zo groot.Met vereende krachten was het zo boven, het ging precies.
Nadat de verdamper opgehangen was en het aggregaat een plaatsje gekregen had, aansluitend het koelleidingwerk aangelegd, aangesloten en het koelsysteem op druk gezet.De tweede dag het geheel elektrisch aangesloten en tussendoor de installatie op druk laten staan om te testen op lekdichtheid.De volgende dag een elektrische voeding gemaakt vanaf de meterkast van de kaasmakerij naar onze schakelkast. Tussendoor ook nog een afzuigventilator geplaatst in de tussenwand naar de stal. Als het op de zolder te warm wordt gaat deze via een thermostaat automatisch draaien.
Aansluitend kon met de gehele installatie proefgedraaid worden en waar nodig ingesteld en afgesteld.Alles werkte gelukkig zoals het hoorde, dat was fijn, want je bent ver van huis bezig.Het is niet een gewone koelinstallatie, welke alleen de producten koelt en gekoeld bewaart.Voor het bewaren van kaas worden andere eisen gesteld en daar hebben wij met het geheel rekening gehouden. Met deze installatie kan men koelen, drogen en verwarmen. Koelen kent iedereen. Drogen kan nodig zijn, zeker bij nieuwe kaas, om de Relatieve Vochtigheid (RV of RH) op zo’n peil te krijgen, dat ze b.v. niet gaat schimmelen.. Bij het droogproces (wat eigenlijk gewoon koelen is) kan de temperatuur in de kaasopslag te laag worden. De afvalwarmte, welke bij dit koelen vrij komt, wordt met een automatisch omkeersysteem op het aggregaat naar het heaterblokje op de verdamper gestuurd en brengt daarmee warmte in de cel, tot de ingestelde temperatuur weer bereikt is. Dit is gratis warmte, welke normaal via de condensor afgevoerd wordt.Dan is er in de verdamper nog een elektrische warmtebron, welke gebruikt kan worden als het b.v. in de winter te koud geworden is in de kaasopslag, door invloed van buitenaf.Dan is er geen gratis afvalwarmte van de koelmachine beschikbaar, omdat deze niet hoeft te draaien om te droger. Op de regelkast in de kaaskamer is de gewenste temperatuur en RV ingesteld en van daar uit wordt alles automatisch geregeld.Dit soort systemen wordt algemeen toegepast in kaas bewaar ruimtes. Bij De Bettinehoeve van Johan Ewijk in Etten-Leur hebben wij ze jaren geleden ook al zo gebouwd.
Er is nog overwogen om wat langer te blijven, maar het weer werd minder en er was regen voorspeld. Als er wat flinke buien vallen wordt de dam in de rivier één grote modderpoel en het is maar de vraag of wij met onze auto daar dan weg zouden kunnen komen. Die gok maar niet genomen en de boel in gaan pakken. We sliepen in een van de caravans welke voor gasten, die meestal ook komen werken, beschikbaar zijn. Allemaal gekregen uit NL.
Na de lunch, bij Hannah in de keuken, vertrokken om al een deel van de binnenwegen van Roemenië te rijden, want die kosten de meeste tijd. Na nog 2 dagen rijden, waarbij de wegen steeds beter werden, weer in Leerbroek thuisgekomen. Met een voldaan gevoel!
Wij hopen dat het goed blijft gaan met de groei van de geitenkudde, dat ze veel melk zullen geven en er mooie kaasjes van gemaakt worden.Dan komt onze kaas bewaarinstallatie tot z’n recht en kunnen ze met de opbrengst van de kaasjes mooie andere dingen doen voor de 12 bewoners van de zorgboerderij.
Aart en NelA. ’t Lam Vries- en Koeltechniek B.V.
Zie ook publicaties van acties en sponsoring 

Oktober 2012

De belevenissen van groep 3, “Hollandaise” in Gagesti.

Het is inmiddels bijna halverwege de tweede week en er is weer flink wat in het zicht gebracht. Allereerst is er geïnventariseerd welke materialen nog nodig waren en dat was nog een aardige hoeveelheid hout en de dakplaten voor de luifel waar de zonnecollectoren voor de boiler op gemonteerd gaan worden. Ook bleek het meegebrachte schakelmateriaal niet te passen want spatwaterdicht opbouw schakelmateriaal past niet in de gemonteerde inbouwdozen. Ook was er tekort aan spatwaterdichte verlichting voor de natte ruimtes. Kees en Nico zijn hiervoor naar Dedeman in Vaslui gegaan om ander materiaal te kopen. Theo en Fred zijn naar de dichtst bijzijnde bouwmarkt in gegaan en hebben hout besteld voor de luifel en de afdichting van de zolder met de stal. Gezien de hoeveelheid afgesproken dat het materiaal dezelfde dag tegen het eind van de middag geleverd zou worden bij Hannah op de bouwlocatie. Alles wat er kwam, geen materiaal. Nadat Hannah had gebeld werd beloofd om het de volgende dag te bezorgen maar wederom werd de afspraak niet nagekomen en werd er beloofd om het de daarop dan maar te bezorgen. Weer niet en uiteindelijk is het materiaal zelf opgehaald in drie ritjes met de kleine aanhanger van Hannah.
Weliswaar een korte opsomming maar de foto's geven een aardige indruk van onze werkzaamheden en de voortgang.
Namens ons allen een hartelijke groet vanuit een TROPISCH (30 – 33 graden) Gagesti. 

Juni 2012 

Tejo schrijft na afloop van het 'social circus' aan Hannah Smit: ' We zijn allemaal veilig en gezond weer thuisgekomen. De tocht naar Boekarest was erg mooi en zeer ontspannen. Bijna iedereen heeft flink geslapen. Ik heb genoten van het landschap. Roemenië is zo mooi, groen glooiend met weidse vergezichten. Vandaag zit ik in een flow om allerlei dingen te doen. Mijn hoofd zit nog vol van vorige week. Dat zal pas afnemen als ik ga vertellen en schrijven.  Ik wil je nogmaals hartelijk bedanken voor een heerlijke week. Je bent zeer aangenaam gezelschap, opgewekt, gedreven en altijd meedenken en zoeken naar oplossingen. Maar vooral heb je oog voor mensen en kun je ontzettend genieten van wat je mee maakt.'

 

Mei 2012

Blog 26 van Stichting Roemeense paarden in nood: geschreven door Miryam.

Het is dinsdag 8 mei als hoefsmeden Jacco van Doorn en Gerti Klasens om kwart over vier ’s morgens mijn erf oprijden. Na een kopje koffie toeren we gezamenlijk naar luchthaven Brussel Zaventem. Onze vlucht vertrekt op tijd en een paar uur later landen we op de internationale luchthaven van Boekarest. Het huren van de auto gaat gepaard met de gebruikelijke bureaucratie en kost veel tijd. Uiteindelijk pakt het wachten vruchtbaar voor ons uit want de medewerker regelt, zonder bijbetaling, een auto met heel veel bagageruimte. Dat komt gedurende onze hele projectweek goed van pas. De jongens maken kennis met dierenarts Oana Radu en hoefsmid Gheorghe Dr?goi. Met twee auto’s vertrekken we richting G?gesti. We komen om half acht aan en worden hartelijk ontvangen door Hannah Smit van de stichting Noi ?i Voi en de jongeren met een verstandelijke beperking, die op de zorgboerderij wonen. Hannah heeft een lekkere maaltijdsalade voor ons gemaakt. Na een gezellige avond, gaat iedereen naar boven en zoekt zijn of haar ‘mandje’ op. Ik ben een slechte slaper en Hannah heeft voor mij een caravan klaargezet. Zo kom ik hopelijk deze week toch nog aan een beetje slapen toe. 
De volgende dag zetten we na het ontbijt de materialen voor de theorie klaar. We zullen de eerste twee dagen werken op de zorgboerderij. We maken kennis met de smeden Sandu en Gigi en dierenarts Bejan. Jacco, Gerti en Oana starten met de anatomie van de hoef en het onderbeen. Ook onze hoefsmid Gheorghe volgt de theorie. Hannah en ik rijden naar Murgeni om boodschappen te doen en aan te kloppen bij dierenarts Bachrim van de veterinaire staatskliniek. Hij heeft een kandidaat hoefsmid voor ons project om in te schrijven. De smid in kwestie wil geld ontvangen anders komt hij niet. Als hij geen gratis training wenst, dan moeten we daar vrede mee hebben. We gaan hem niet dwingen om mee te doen. Bachrim zegt dat hij geen zigeunersmid wil vragen omdat ze niet te vertrouwen zijn. Wij vinden dit een vooroordeel. We hebben immers in G?neasa andere ervaringen opgedaan. Ook Bejan vindt het onzinnig, als we hem later vertellen dat we geen smid in Murgeni hebben kunnen scoren. Hij gaat informeren voor deel twee in juli. ’s Middags wordt er gewerkt in de zon. De temperatuur is mild vandaag. Jacco en Gerti demonstreren het bekappen van een hoef waarna de smeden, alsmede Bejan, ook een hoef mogen bekappen. Uiteraard zijn de waakzame ogen van onze jongens voortdurend overal tegelijk aanwezig. ’s Avonds is het mijn beurt om te koken en we eten bami met een Roemeense touch! De jongeren ravotten met Jacco en Gerti dat het een lieve lust is. Ze gieren het uit van de pret. 
Op donderdagmorgen staat alles klaar voor de theorie maar de cursisten laten nog even op zich wachten. Later blijkt dat Bejan bij het slachthuis een onderbeen heeft geregeld voor de les. Gerti ontleedt het been zodat spieren en pezen zichtbaar worden.  Mooier lesmateriaal is er eigenlijk niet. Hannah en ik rijden nog maar eens naar Murgeni. Er staat een barbecue gepland voor vanavond en we hebben de nodige etenswaren nodig. In Murgeni is de keus in de winkels zeer beperkt maar we slagen erin vlees en verse groente te vinden. Bij terugkomst staat de klas in de schaduw achter de stallen te werken. Een verstandige keus want het is warm vandaag. Sandu, Gigi en Bejan behandelen allemaal een eigen paard en Jacco, Gerti en Gheorghe begeleiden het geheel. Voor Gheorghe is dit een enorme opsteker. Hij vindt het prachtig om deel uit te maken van het Nederlandse team.
Op vrijdag wordt er ’s morgens tijdens het ontbijt gezongen want ik ben jarig. We rijden naar de veterinaire staatskliniek in Barlad. Hier werkt Bejan en we mogen de praktijk in de tuin uitvoeren. De theorie mag in de presentatiezaal van de kliniek gehouden worden. Er zijn veel geïnteresseerden vandaag en er melden zich ook een aantal nieuwe smeden. Sandu woont in de buurt van de zorgboerderij en is met ons meegereisd. 
Na de theorie geven Jacco en Gerti opnieuw een demonstratie. Een van de Roemeense smeden is het met een aantal zaken niet eens. Oana vertaalt zijn gesputter en we spreken af dat we na de lunch zijn paard zullen bekijken. We vergeten zijn naam te noteren en noemen hem voorlopig Petje. 
Bejan heeft een heerlijke lunch geregeld en met een goed gevulde buik beginnen we aan het middaggedeelte in de tuin. Sandu, Gigi, Gheorghe en de nieuwe smeden Marius en Alexandru bekappen een paard en onze jongens geven les en controleren voortdurend. Iets later meldt Petje zich met een van zijn paarden. De discussie start opnieuw maar je kunt aan alles merken dat hij gepassioneerd is en graag iets wil leren.  
Er meldt zich een zigeuner met een broodmager paard. Het paardje heet Viorel en zit onder de schimmel. Viorel is een hoopje ellende. Hij moet iedere dag een zware kar trekken en krijgt als beloning nauwelijks te eten. Van mijn katholieke opvoeding is niet veel overgebleven want ik noem mezelf tegenwoordig humanist. Nu ik paardje Viorel bekijk, vraag ik me oprecht af of er toch ergens een paardenhemel bestaat, waar hij schadeloos gesteld wordt voor al dit lijden. Welk levend wezen verdient dit afschuwelijke leed? We proberen de eigenaar uit te leggen dat een auto zonder benzine ook niet loopt. De eigenaar zegt dat het paardje zonneallergie heeft en daarom na het werken niet buiten mag staan. Ze zetten hem met een beetje gras en een emmer water in een hok. Op mijn vraag of hij tijdens het werken geen last heeft van de zonneallergie, heeft de eigenaar geen antwoord. Hij steekt een sigaret op en loopt weg. Oana en ik rennen achter hem aan. Oana vertelt hem dat het paard schimmel heeft. We maken een deal met hem. Als hij zorgt dat Viorel er in juli beter uitziet, krijgt hij van ons de behandeling gratis. Hij gaat schoorvoetend akkoord. Hij heeft geen telefoon maar Bejan weet waar hij woont. Ik zal de medicijnen vanuit Nederland meenemen; in Roemenië is deze vloeistof schreeuwend duur. 
In deze regio kopen de zigeuners paarden door ze aan te spannen voor acht karren met twintig mensen aan boord. Het paard krijgt ervan langs met de zweep en kan nu tonen of het een vechter is of niet. Alleen het brein van een mens kan zulke gruwelijke daden bedenken. Vreselijk! 
’s Avonds nodig ik ons team, evenals Hannah en Sandu, uit om te eten in een pizzeria vanwege mijn verjaardag. Na een knusse avond keren we terug naar de zorgboerderij.
Op de laatste werkdag rijden we ’s morgens wederom naar Barlad. Iedereen is goedgemutst en heeft zin in de dag die komen gaat. De tuin ligt er verlaten bij. Ik ben gewend aan deze gang van zaken; het komt altijd weer goed. Even later verschijnt Gigi. Hij belt een paar mensen en na een kwartier puilt het buitengedeelte van de kliniek weer uit van de mensen en de paarden. Het regent ‘poefi de plop’ (zaadpluizen van de populier) die in mijn haar blijven kleven. 
Sorin alias Petje is weer aanwezig met een paard. Gerti neemt hem op sleeptouw; hij raakt meer en meer enthousiast over onze manier van werken. Bij de poort meldt zich een zigeuner met een zielig paard. Het paardje loopt vreselijk kreupel en Jacco besluit om hem zelf te bekappen en te beslaan. We begrijpen al snel waarom het beestje strompelt. Alle nagels zijn binnen de witte lijn geslagen. Na de behandeling loopt de viervoeter een heel stuk beter weg en weten wij weer waar we het allemaal voor doen. 
‘s Avonds barbecueën we met een uitgebreider assortiment boodschappen uit Barlad. De volgende morgen laden we de auto’s, nemen afscheid van Hannah en de jongeren en gaan op weg naar Boekarest. Na anderhalf uur stopt de auto van Gheorghe ermee. We slepen hem naar de dichtstbijzijnde benzinepomp. Met pijn in mijn hart moeten we hem achterlaten want anders missen wij onze vlucht. Later horen we dat hij met de sleepwagen terug naar Barlad gebracht is. Onze vlucht ondervindt nauwelijks vertraging en al snel vliegen we boven de wolken. Na de evaluatie sukkelen de jongens in slaap. Zij wel.Op de terugweg van Brussel naar Klarenbeek krijg ik de vraag waarom ik vegetariër ben. Ik heb deze vraag al heel vaak beantwoord en poneer in deze blog het antwoord nog maar eens. Ik ben tegen de bio-industrie. De massaliteit, de minimale levensruimte, dieren die nauwelijks buiten komen, de stank, genetische versmalling, het gezeul met dieren over grote afstanden, dioxine- en hormoon schandalen, varkenspest, gekke koeienziekte, schade aan de omringende natuur, de gesubsidieerde overproductie…… Foto: Wakker DierIk richt me op een betere toekomst. Gelukkig zijn er ontelbare instanties die zich inzetten voor mensenleed. Ik wil me persoonlijk hard maken voor een wereld zonder dierenleed. Een wereld zonder onrecht. Ik zal mij daarom blijven inzetten, in het hier en nu, voor het bestrijden van paardenleed in Roemenië.
Van 10 t/m 15 juli 2012 nemen hoefsmeden John Haine en Erik Bakker deel aan ons hoefsmeden educatie project in de gemeenten G?gesti en Barlad. Ook hoefsmid Gheorghe Dr?goi en dierenarts Oana Radu zullen aanwezig zijn tijdens deze projectweek. 

Miryam

april 2012

Vasile en Cataline weer naar huis na hun logeerpartij bij Chris en Wil Bultman

Een van de goede dingen die Noi si Voi brengt in Roemenië is contacten leggen en onderhouden tussen Roemenen en Nederlanders, ter wederzijdse verrijking. Ook heeft Noi si Voi de 'normale' sociale integratie van de jongeren hoog in het vaandel. Zo 'gewoon' als het is voor  Nederlandse- ook gehandicapte - jongeren om soms te reizen en te logeren,  zo uitzonderlijk is dit nog voor de Roemeense verstandelijk gehandicapte jongeren. Als je de jongeren in Gagesti en Guircani enkele jaren geleden zou hebben gezegd dat ze ooit wellicht een reis zouden kunnen maken naar Nederland, dan hadden ze dit niet kunnen geloven.  
Nu is het dan wel zover !  
Vasile is een van de jongeren uit het gezinsvervangend huis in Giurcani.  Samen met een vriend - Cataline wass hij  op vakantie bij Chris en Wil Bultman in Zwolle. Wil meldt dat de jongens het erg naar hun zin hebben gehad en op 14 april 2012 weer terugreizen naar huis. 
Noi si Voi dankt Chris en Wil Bultman voor het feit dat zij deze fantastische reis voor Vasile mogelijk maakten!
Wil stuurde enkele mooie foto's van het verblijf van Vasile en Cataline. Zie deze foto's - en die van de reis op de heenweg met het vliegtuig-  hiernaast.
Chris en Wil Bultman stuurden ook een verslagje. Zie hieronder

april 2012

Verslag van Vasile's logeerpartijtje door Chris en Wil Bultman

Het was een hele goede tijd met de jongens. Door hun ogen werden de 'gewone' dingen weer bijzonder voor ons. De schone straten, de mooie rivieren, het automatisch 'aanfloepen' van het gas, de containers voor de inzameling van kleding, het scheiden van al het afval, de vriendelijkheid van de Zwolse bevolking.
Op Paaszondag gingen we samen naar de kerk. Het Engelse welkom voor de jongens door de Stinskerkpredikant was een hoogtepunt. En de mooie zwarte jurk, die hij aan had was nog een hele tijd onderwerp van gesprek. 
We merkten dat we helemaal geen bijzondere dingen behoefden te doen. Het zijn in 'Hollanda' was al bijzonder genoeg. Gewoon een beetje in de stad lopen was al fijn. En dat we dan ook nog de 'peperbus' beklommen was helemaal geweldig. En op de foto bij de mooie rode spoorbrug! En naar het zwembad met z'n allen, waarbij ook Hannah van de partij was! 
Natuurlijk gingen we op bezoek bij alle 'vrienden' van Cataline en Vasile. Bij Marleen en Durk,  Hans en Sophie, Jenny en Wim, Joke en Julius. Allemaal mensen, die op het project van Noi Si Voi hebben gewerkt.
Voor Vasile was een bezoek aan twee schoenmakerijen in Zwolle erg interessant. (Vasile is schoenmaker en houdt van zijn vak! )Hij was helemaal in zijn sas met het leren schort, dat hij aangeboden kreeg! 
De tijd vloog voorbij en j.l. zaterdag moesten we afscheid nemen! Er waren tranen, maar er was ook veel blijdschap. De jongens hebben genoten van het bezoek aan 'Hollanda'! We weten zeker dat de herinneringen hun leven in Roemenië veel kleur zullen geven. Ze zullen er nog lang op kunnen teren en vaak verhalen vertellen over de dingen die ze meemaakten en gezien hebben. Het was voor ons een genot om ze in ons huis te mogen hebben! 
Veel lieve groeten van Chris en Wil 

December 2011

Verslag van Gert Colenbrander

Hoi allemaal,
even een levensteken van mij uit Roem, bij ons op de boerderije !
Het is bere koud maar droog en het gaat verder erg goed en ik ben hier met veel plezier en voel me als in de kinderjaren. 'S morgens opstaan en eerst een koe mee melken ! dan eten en de dag bespreken en voor de rest klungel je wat aan. Zo was het vroeger ook. Simpel maar wel erg leuk want ik ben een eenvoudig mens ! Voor de mensen hier is het een grotere zorg: Hoe komen we de winter door zonder wat ruimer geld dan de minimale behoefte om je van brood en spijzen te voorzien en weinig vooruitzicht (velen met amper 100 euri per maand ) 
Op de vraag: waar houden jullie je in de winter mee bezig ... krijg je steevast het antwoord : maccare ... of te wel eten. Dit kun je op twee manieren uitleggen. Maar reken maar dat het de meest primitieve vorm is en gewoon zorg voor het dagelijkse brood ! Ik zie wat er drie jaar geleden aan voedsel bij de mensen was wat er nu is en dat is wel minder ( that's life kun je zeggen maar toch ´.... en de crisis drukt hier wat diepere sporen dan bij ons) Ook wij hebben ons budget aan moeten passen en een aantal dingen welke wel noodzakelijk zijn om goed te kunnen functioneren in de vaart naar betere begeleiding van de gehandicapte jongeren moeten snijden en de rem op vooruitgang hanteren. Er zijn veel goederen door de Hollanders geschonken maar er is ook heel veel bij wat we niet kunnen gebruiken maar wel moeten. Te grote kleding of te kleine. Niet functionele werkkleding of warme kleding.Je kunt zeggen als je niks hebt moet je met alles tevreden zijn , maar als ik hier zie hoe onze kinderen er bij lopen dan krab ik me toch achter het oor als de jas twee maten te groot is en de broek met een stuk riem of touw soms op gehouden moet worden. En over schoenen maar te zwijgen. Om het contrast klein te houden trek ikzelf mijn oudste kleren aan en nog loop ik hier als een vorst ! Je zou eigenlijk aan moeten geven wat de maat van de jongelui is en alleen dat mee nemen. Want de kast zit vol maar het is niet te gebruiken. Zo is het ook met het materiaal. De kast vol schroeven maar 50 % is gebruikt of en krom of de schroevendraaier is schuin gesleten de tang bot de draad tekort de bijl zonder steel de lamp verkeerde fitting de melk kan niet gefilterd worden want er is geen melkzeef zoals je dat wilt hebben. Ik was opzoek naar een melkemmer maar er is geen melkemmer in Roemenie. De plastic emmer druk je kapot tussen de knieèn met deze kou of het hengsel vliegt er met de minste druk af. Een zinken emmer is niet te koop en een rvs al helemaal niet. De emmer die wel te koop is is in mijn ogen niet goed en zo geèmailleerd dat hij niet schoon te houden is. Een melkdoekje = nooit van gehoord en laat staan dat dat een ruw doekje moet zijn. Ik moet mijn normen verlagen naar het terrein van de mogelijkheden en dat is zo lastig om dat ik in principe een heel erg luxe mannetje ben en op moet passen dat ik niet omsla naar onverschilligheid !! Ik heb erg veel respect voor Hannah Smit als motor in het project van Noi si Voi. Zij heeft het hier toch maar allemaal neergezet en het mag er zijn. 
OK ik stop want ik kan zo nog wel ff doorgaan. 
Hierbij een paar foto's,ter opleuking. De jongen met de handdoek is de melker Costel. Hij is bij mij in opleiding.De andere foto's zijn o.a. de begeleiding van de geiten naar de bok, het is nu dektijd voor vier geiten , die hebben een gewicht van 30 kg en dan moeten ze bij de bok. Ik verblijf hier nog tot ca eind vlg week.
Voor zij die volgend jaar Roemeniè willen bezoeken en iets speciaals willen meemaken of zichzelf willen tegen komen, dan is een uitstap naar dit gebied echt een aanrader. De wegen zijn over het algemeen goed. Maar het land wat God heeft laten liggen is hier te zien. Er is drinkwater en kampeergelegenheid en we hebben een paar stacaravans  Je kunt je hier heel goed een week of langer vermaken en verder trekken Want dit land heeft weer dat.... wat je elders niet zo maar tegen komt. Net als Holland. En door onze samenwerking staan nu Hollandsche tulpenbollen hier in de grond en bloeien als je op tijd hier bent om je te verwelkomen !
Groetjes Gert

Oktober 2011

Blog van Stichting Roemeense paarden in Nood (van Myriam).

Op 26 oktober rijden we richting Dortmund. Vandaag start pilotproject G?ge?ti in Oost-Roemenië. Hoefsmeden Franklin de Weerdt, Jasmijn Sollart, Nick van Selm en ondergetekende gaan goedgemutst het avontuur tegemoet. We werken in dit project samen met de stichting Noi ?i Voi. Deze stichting helpt jonge mensen met een geestelijke beperking. Noi ?i Voi geeft jongeren op de zorgboerderij in G?ge?ti, een zo volwaardig mogelijk bestaan. Hannah en Andrea (zie vorige blog) hebben de Roemeense boeren met hun paard uitgenodigd voor medische check-ups en hoefverzorging. Wij zijn natuurlijk benieuwd of de paardeneigenaren onze hulp gemakkelijk zullen accepteren. 
De vlucht verloopt voorspoedig en op vliegveld Baneasa worden we opgehaald door Ramona van GIA. Ik vind deze keer geen bordje met mijn naam erop vermeld en de huurauto staat niet klaar. Na één telefoontje wordt duidelijk dat de auto op ons wacht op vliegveld Henri Coanda. We worden opgehaald door een busje en dwalen het grote internationale vliegveld af op zoek naar de balie van de autoverhuurder. Een uur later zijn we eindelijk op weg naar ons pension. 's Avonds eten we in de plaatselijke taverne; de eenvoudige maaltijd is lekker en vooral het toetje van Nick is voor herhaling vatbaar; vers gemaakte chocoladetaart!
De volgende dag vertrekken we vroeg want we hebben 287 km voor de boeg, in West-Europa goed te doen in 2,5 uur maar hier moeten we er toch minstens 5 uur voor uittrekken. We reizen samen met Raluca van GIA, onze Roemeense dierenarts Oana Radu en ook hoefsmid Gheorghe Dr?goi is van de partij. We toeren door heuvelachtig landschap met een bergachtig karakter. In de vlakten zien we de voor Oost-Europa kenmerkende kastanjebruine bodems en zwarte aarde. Alle begroeiing is kurkdroog en geel van kleur; de erfenis van een hete zomer. De omgeving levert prachtige beelden op van de bomen die volop in herfstkleuren staan. We zien enorme akkers met druiven. Dankzij het goede klimaat en de gunstige ligging van de wijngaarden, produceert Roemenië uitstekend ‘gegist druivensap’. Roemenië hanteert sinds een aantal jaren een door de Europese Unie erkende ‘Appellation Contrôlée’ classificatie voor kwaliteitswijnen.
Tegen de middag komen we aan en na een Hollandse lunch met boterhammen en kaas arriveren de eerste ‘klanten’. We maken kennis met de Roemeense hoefsmid Sandu, die graag deze dagen met ons wil samenwerken en zich van harte onderdompelt in onze educatievijver. We gaan aan de slag en na een middag bikkelen in de najaarszon, is de lijst afgewerkt. Hannah heeft boerenkoolstamppot met worst gemaakt en iedereen laat het zich goed smaken. Na een aantal spelletjes bulshit, duiken we allemaal in onze warme slaapzak op de koude bovenverdieping. Het is overdag 12 graden maar ’s nacht daalt de temperatuur naar -8ºC.
De volgende dag staan onze smeden om half 9 te popelen om te beginnen. Er is echter geen boer of paard te bekennen. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Ik rijd met Raluca naar een minisupermarkt in Murgeni en Andrea belt een aantal mensen van de wachtlijst. Binnen een uur staat het erf weer vol. De rest van de dag blijven de mensen met paard en c?ru?e (kar) komen. Dierenarts Oana Radu meet het gewicht, ontwormt, vijlt gebitten en behandelt wondjes van het tuig. Franklin neemt Sandu de hele dag op sleeptouw. Hij spreekt een beetje Engels en is erg geïnteresseerd in onze manier van werken. Sommige paarden zien er schraal uit maar magere exemplaren zoals we die regelmatig tegenkomen in ons andere project, blijven gelukkig achterwege. Er is hier enorm veel land en de boeren kunnen de paarden overal laten eten waarbij ze hun dier vastzetten aan een pin. We zien een paard met een ‘olifantenbeen’. Het dier is op jonge leeftijd in heet teer getrapt. Terwijl Jasmijn de hoeven van het paard bekapt en Franklin uitleg geeft aan Sandu, slaat Nick zichzelf met de hamer op zijn lip. Hij houdt zich echter goed en gaat al snel weer door met werken. Er is genoeg benen- en hoevenleed te zien. We spotten veel kreupelheden en we constateren dat negen van de tien paarden genageld zijn binnen de witte lijn en dus in het leven. Dat heeft te maken met onwetendheid en daar besteden we veel aandacht aan. De jongeren op de boerderij genieten van de aanwezigheid van ons team en alle boeren uit de omgeving. Het geeft de nodige afleiding en gezelligheid op het erf. Vandaag ben ik aan beurt om te koken en er staat macaroni op het menu. Voor de vleeseters maak ik mici (pikante vleesrolletjes) die goed in de smaak vallen. Na een prachtige wandeling onder de sterrenhemel en een paar potjes bulshit, kruipt iedereen onder de wol.
Zaterdagmorgen is het hele veld gevuld met boeren, paarden en karren. Het staat nu al vast dat we mensen moeten gaan teleurstellen. Onze smeden beginnen vol goede moed aan de nieuwe werkdag. Even later wordt Oana geroepen. Er staat een merrie op het veld die spontaan een miskraam krijgt. De merrie heeft volgens de eigenaar giftige planten gegeten. Het vlies laat echter niet los en Oana begint zich zorgen te maken. Een half uur later valt de foetus van 2 maanden oud toch op de grond. Oana bewaart de foetus om deze later te kunnen bestuderen. De merrie wordt beslagen en direct weer aangespannen en aan het werk gezet. Het is een harde maatschappij waar weinig plaats is voor luxe of sentimenten. Jasmijn en Gheorghe bekappen het volgende paard, Franklin gaat onvermoeid door met zijn educatieprogramma en Nick slaat nog maar eens op zijn lip?. We maken mooie foto’s van zijn dikke mond en wijden ons na de nodige leut weer aan onze taak. Aan het einde van de middag is er enorm veel werk verzet. We maken foto’s van de foetus terwijl Gheorghe efficiënt de auto’s inpakt. Nadat we afscheid hebben genomen van Hannah, Andrea en de jongeren op de boerderij, reizen we terug naar Boekarest. We komen laat aan maar we kunnen gelukkig de klok een uur terugzetten. De volgende dag vliegen we naar Dortmund en vervolgen onze weg naar Klarenbeek.
In de evaluatie van de reis concluderen we dat de mogelijkheden voor de basisverzorging van een paard in de omgeving van de zorgboerderij veel beter zijn dan rondom de grote steden. Ons bestuur neigt er naar dit tot een educatieproject voor lokale hoefsmeden te maken. Op deze manier kunnen we met minder middelen toch indirect heel veel paarden helpen. 
Deze reis werd volledig betaald door de heer Huib Matthes. Wij ontvingen gratis hoefijzers van Werkman en materialen voor de dierenarts van dierenkliniek de IJsselvallei. Halsters en touwen werden geschonken door particulieren. Namens het bestuur van RPiN wil ik iedereen hiervoor hartelijk bedanken!
Van 16 t/m 20 november 2011 werkt ons veterinaire team in de gemeente G?neasa ten oosten van Boekarest. Dit is voorlopig de laatste keer omdat we dit project gaan overdragen aan Gheorghe Dr?goi en Oana Radu. We houden dan uiteraard de vinger aan de pols, maar zullen wel invulling kunnen geven aan een ander deel van onze missie: met behulp van lokale mensen het paardenwelzijn verbeteren en tegelijk de kleine lokale economie stimuleren.
Miryam

September 2011.

Klussen in Roemenië

Maandag 26 Sep 2011
Hallo lieve mensen.
Woensdag 21 sept j.l. zetten Hans, Jenny en Wim, Chris en Wil weer voet op Nederlandse bodem en zaterdag 24 sept. arriveerden ook Joke en Julius met hun camper in Zwolle. ?De afstand van ongeveer 2500 km was overbrugd en de klus voor Noi Si Voi in Roemenië was geklaard! We hebben het als groep erg gezellig gehad en naast het vele werk dat er gedaan is, hebben we veel samen gelachen, gezongen en gepraat. Het was mooi om te zien hoe na een paar dagen iederéén zijn/haar plekje in de groep had gevonden, zodat we een hecht team waren! Op de zorgboerderij is een noodaggregaat geplaatst en de elektriciteitskasten in de verschillende gebouwen zijn vervangen. Voor de kenners: het één fasesysteem werd een drie fasensysteem.?Het aggregaat is hard nodig omdat de elektriciteit geregeld uitvalt. Het heeft zijn diensten al bewezen, omdat het ook in de tijd dat wij er waren gebeurde en het aggregaat keurig de taken over nam!?Een geweldige aanwinst! (zie het bericht op de site Noi Si Voi).In het jongenshuis 'Casa Noua' zijn alle kamers gesausd, zijn laminaatvloeren gelegd, is in één keuken een nieuw aanrecht geplaatst, is in één badkamer een tegelwand vernieuwd en een afscheidingsmuurtje gebouwd. In beide badkamers is een nieuwe radiator gekomen. Ook zijn de bedden voorzien van nieuwe dekbedden en hoezen, zodat alles weer fris en schoon is.Het was een grote klus, maar de blijdschap van de jongeren vergoedt alles! Ook mochten we de opening van de zorgboerderij, waar nu 10 jongeren wonen, meemaken! Het was erg bijzonder, compleet met een inzegening van de plaatselijke priester. Er waren 'oud hollandse' spelletjes, waar erg van werd genoten door de deelnemers! Behalve onze 'eigen' jongeren waren ook de verstandelijk gehandicapte kinderen uit het dorp uitgenodigd, samen met hun verzorgers.Voor het geld dat ons door sommigen van jullie persoonlijk was overhandigd, hebben wij kleren gekocht voor alle jongeren. Voor enkelen was het voor het eerst dat zij iets nieuws kregen en de blijdschap was enorm!!
Als bijlage een aantal foto's, zodat jullie een indruk kunnen krijgen van de gebeurtenissen.
Lieve mensen, heel erg bedankt voor jullie support,ook namens de jongeren uit Giurcani en Gagesti!
Met vriendelijke groeten,
Hans Hoekman,Joke en Julius Kwakernaak,Jenny en Wim Vrieswijk,Wil en Chris Bultman.

Januari 2011.

MBB Twente over de sponsoring aan Noi si Voi d.m.v. het plaatsen van bliksemafleiders door Kasper en Immy.

SPONSORING 'Wij en jullie'.
Stichting Noi si Voi zet zich in voor de belangen van mensen in Roemenië op het gebied van jeugd- en gehandicaptenzorg. Een aantal mijlpalen die de stichting in de loop der jaren al heeft bereikt: het opzetten en inrichten van een medische post en het bouwen van een woonhuis voor zeven jongens in het dorp Giurcani (Roemeens Moldavië). Afgelopen zomer zijn Kasper en Immy naar Roemenië afgereisd om deze stichting te helpen met het huidige project van Noi si Voi: het realiseren van een zorgboerderij in het naburige dorp Gagesti. Door hun inzet is de zorgboerderij uitgebreid met een bliksemafleiderinstallatie en een goed overspanningsbeveiligingssysteem. Tijdens hun verblijf zijn Kasper en Immy getuige geweest van de leefomstandigheden in Roemenië. Slechte wegen, armoedige huizen en eenvoudige maaltijden. Maar ook de gastvrijheid van de dorpsbewoners en de gelukkige jongens die het woonhuis in Giurcani mogen bewonen en die, ieder op hun eigen manier, bijdragen aan de opbouw van de zorgboerderij. Deze reis heeft een diepe indruk achter gelaten.Voor meer informatie over de stichting Noi si Voi kunt u kijken op www.noisivoi.nl

 

 

November 2010

Verslag van Wil en Chris Bulthuis.

Zwolle november 2010  Hallo allemaal 

Zorgboerderij.
Nu we weer een paar dagen terug zijn uit Gagesti in Roemenië willen we jullie graag vertellen hoe het ons is vergaan op de Zorgboerderij van Noi Si Voi, waar Hannah Smit uit Zwolle een warm nest realiseert voor 10 verstandelijk gehandicapte jongeren. Nu, dat nest is klaar!!!! Het is werkelijk prachtig geworden! Een knap staaltje werk van veel vrijwilligers in samenwerking met de Roemeense werknemers van de Stichting Noi Si Voi. Het was Hannah’s wens om alles “winterklaar” te maken, zodat zij in april 2011 de boerderij kan overdragen aan de Roemeense kinderbescherming. Dat is gelukt! Wij hebben daar ons steentje aan bij mogen dragen en zijn daar erg dankbaar voor!   

Werkzaamheden.  Er is de laatste weken hard gewerkt door ons kleine team, dat bestond uit 5 personen: Julius Kwakernaak uit Zwolle, Marnix Colijn uit Zevenhuizen, Hannah, Chris en ik. Er heerste een goede sfeer en we werkten in goed overleg aan verschillende klussen. Er werden veel elektriciteitsdraden getrokken en lampen aangesloten. Er werd gezaagd, getimmerd, geverfd, genaaid en gekookt.Op donderdagmiddag 4 november konden we de deuren van de 5 slaapkamers en de grote zaal/keuken afsluiten, in afwachting van de nieuwe bewoners. Alle kamers zijn nu gezellig ingericht en voorzien van leuke lampen.Bijna alle spullen zijn 2e hands en geschonken, maar nog heel goed te gebruiken.  

De doelgroep. 
Ieder dag wordt de boerderij al bezocht door een aantal verstandelijk gehandicapte jongeren uit een jongenshuis in het naburige Giurcani. Dit is een ook een project van Noi Si Voi. Het is mooi om te zien hoe de jongens genieten van het werk dat ze mogen doen in en om de boerderij. Met een goede begeleiding kunnen zij heel veel! Het is dan ook de bedoeling dat de jongeren straks een volledige daginvulling zullen krijgen. In het voorjaar zullen verschillende dieren in de bijgelegen schuren worden geplaatst, die onder de zorg van de jongeren zullen vallen. Wat geweldig dat de jonge mensen op deze manier een “normaal” leven mogen en kunnen hebben!!

De medische post.
In het voorjaar van 2009 werkten wij met een groep mensen uit Berkum aan een gebouw, dat een medische post zou worden voor de bewoners van Giurcani en omgeving. In aug. 2009 was het klaar en werd het overdragen aan de gemeenschap. Wij waren nieuwsgierig hoe het één en ander zou functioneren en brachten een bezoek aan de arts die meerdere dagen per week spreekuur houdt in een gedeelte van het gebouw. We werden hartelijk door hem ontvangen en dronken een kopje thee met hem.In een ander vertrek is het postkantoor gevestigd en sinds kort is er ook een ruime apotheek gekomen. Tot voor kort moesten de medicijnen uit Barlad gehaald worden, een stad op 50 km afstand en omdat de meeste mensen aangewezen zijn op paard en wagen, was dat erg moeilijk. De medische post is een enorme aanwinst voor het dorp en we waren blij om dat te kunnen zien!

Noi Si Voi en giften.
Mochten jullie meer informatie willen lezen kijk dan op de website van de stichting: www.noisivoi.nl  Verder willen wij iedereen bedanken, die gehoor gaf aan onze oproep om deze stichting financieel te steunen op nr. 21.24.73.212 t.n.v. Stichting Noi Si Voi te St. Nicolaasga. Binnenkort zullen we jullie op de hoogte brengen wat de actie ‘Wij willen helpen” heeft opgebracht. Ook kregen wij spontaan 15 nieuwe geaarde contactdozen aangereikt en 4 schitterende nieuwe wandlampen voor de grote zaal! Heel erg bedankt!
Met vriendelijke groeten,
Chris en Wil     
 

Juni 2010

Het afbouwen van een deel van de door brand geteisterde boerderij in Gagesti door de werkgroep Oosterhout  o.l.v Gert Colenbrander. 

Onze groep ( Jellie en Addie en Willem ,Mieke en Karel ) heeft met veel inzet en plezier aan het project van Noi si Voi gewerkt.Het bestond voornamelijk uit het afbouwen van de keuken, de hal en twee kamers welke geverfd en behangen moesten worden. We hebben daarnaast bedden gerepareerd en geverfd en Aurel één van de projectjongens heeft op alle fronten meegewerkt. Het verwarmingshok is geschilderd, de badkamer opgeknapt. Ook is het elektrische gedeelte afgemaakt. We hebben gemaaid en gehooid en voelden ons boer in Roemenië.Extra hulde aan Willem die als professionele timmerman de keuken perfect gerestaureerd heeft en uitgebreid. Doordat ieder een duidelijke taakomschrijving had werd er goed samengewerkt en we waren erg blij dat we iets af hebben kunnen maken.Er is echter nog zo veel te doen dat je er wel een jaar kunt gaan werken. Het is een erg dankbare rol om voor de gehandicapte jongeren een huis af te bouwen. Dankzij ons enthousiasme hebben we de klus geklaard maar de omstandigheden waren verre van ideaal. Het leven in dit gebied van Roemenië heeft onze stoutste verwachting overtroffen het was niet mogelijk om ons totaal voor te bereiden op zo'n verblijf.7 dagen slapen in een tent of bedje gaat prima als het lekker weer is en je van alle gemakken voorzien bent. Maar moe en bij een temperatuur van 14 graden, koud water douchen en eten in een schuur en steeds weer zoeken naar oplossingen om de klus te klaren is wel wat anders dan leven in een gecultiveerd landje als Nederland, waar de Gamma om de hoek is.Het gesprek (met handen en voeten) met de mensen in het dorp en de biertjes die we met hen dronken was gewoon erg plezierig. Het kampvuur wat we gemaakt hebben en natuurlijk het mopperen, helpt je steeds weer er tegenaan te gaan. Door de regen hebben we het slechtste mee kunnen maken en uiteindelijk moesten we met een tractor over de brug geholpen worden om weer naar Nederland te vertrekken, met alle risico's van dien. De bestuurder van de tractor bezorgde ons de nodige hoofdbrekens en de burgemeester is er nog aan te pas gekomen om geconfronteerd te worden met de situatie die door zijn toedoen was ontstaan.Hij had vorig jaar de oude brug af laten breken terwijl er nog geen zicht was op een nieuwe. Nu zit de boerderij nog een hele tijd met een zeer slechte bereikbaarheid Gelukkig is alles zonder schade aan de auto’s gegaan, die kun je bij niemand verhalen. We voelden ons op brute wijze geconfronteerd met het onmogelijke dat dit in een EU land nog mogelijk is.Gelukkig hebben we het maximale uit dit werkbezoek kunnen halen.Het bezoek aan de jongens in Giurcani waar we het natuurlijk voor deden was verhelderend het kontact met hen en de blijheid waarmee je begroet werd, dwingt respect af voor het werk van Noi si Voi . Ook hebben we het psychiatrisch ziekenhuis in Murgeni bezocht en de opvang van de verstandelijk gehandicapten daar gezien. Het gesprek met de leiding was erg verhelderend. De opvang van de patiënten daar berust alleen op verzorging. Er wordt relatief niets gedaan aan vorming van de mens als individu. Hetgeen juist door Noi si Voi gedaan wordt en dit ook overdraagt aan de Roemeense gehandicapten zorg. We hebben bij Noi si Voi gemerkt dat de jongeren tot veel in staat zijn mits ze maar goede begeleiding krijgen. Ook het bezoek aan de medische post ( door Noi si Voi geschonken ) en het gesprek met de arts gaf ons een warm gevoel dat dit een goede zaak is om als Nederlanders in een ander land een steentje bij te dragen aan een menselijk bestaan voor minder bedeelden.Op onze terugreis hebben we de Monastiëres in het Noorden bezocht en in de stromende regen door de Karpaten gereden naar Boedapest waar we een hele mooie dag hadden. Moe maar voldaan zitten we nu weer in ons toch wel koude kikkerlandje met een vleugje heimwee en veel respect voor het werk dat stichting Noi si Voi daar op poten heeft gezet. Noi Si Voi betekent : Wij en Jullie, maar het verschil is daar wel heel erg groot. Leren relativeren is een must , wij kunnen wel met minder, maar zij niet !!!We hebben onze voetstappen geplaatst op een stukje aarde waar we ons vanaf nu ook een beetje verantwoordelijk voor zijn gaan voelen. Dat is onze winst en we hopen dat we het blijven delen. Vanuit onze luxe situatie wensen we stichting Noi si Voi heel veel sterkte en toewijding voor hun werk. 
Gert Colenbrander

Maart/April 2010

Dagboekaantekeningen van Liekle Annema.

Wat ziet Liekle zoal onderweg op weg naar Roemeens Moldavië?
Een vuilnisbelt met 10 paard en wagens en 50 kinderen die naar bruikbare rotzooi zoeken.Twee hoertjes worden afgezet op een parkeerplaats waar wij net gestopt zijn. Eén van hen doet haar rokje zelfs uit.Vele ooievaars op hun nesten op lantaarnpalen.Honderden kraampjes langs de weg waar mensen de hele dag zitten om een enkel produkt van hun eigen land te verkopen. Opvallend veel jonge mannen met ieder een paar zakken aardappelen. Zeer veel grafzerkjes naast de weg op plaatsen waar iemand doodgereden is.Veel zeer slechte wegen. Steeds weer terugschakelen tot 30 km. Op de terugrit zelfs vele malen tot 5 km per uur door de vele diepe gaten in de weg. Niet gek dat je over 500 km 10 tot 12 uur doet. 
Over de werkzaamheden, het prijspeil en nog wat varia: Durk en ik zijn begonnen met de ventilatie in de badkamer. Moet dwars door het gebouw: 11,5 meter. Dit moet omtimmerd worden. De eerste dag kwam de burgemeester op bezoek om kennis te maken. De timmerman van het project, Sandu, verdient 12,50 per dag. Dat is het loon hier. Er staat een huis te koop voor 2050 euro. Niemand kan dat betalen. We hebben een grote bouwmarkt bezocht, 5 bussen pur gekocht. Net zo duur als bij ons!Één m3 kachelhout kost 125 euro. Dat is niet eerlijk. Ik heb besloten dat ik 1,5 kuub als kado achterlaat en geen kado’s voor mijn dierbaren in Nederland meeneem. Trap afgemaakt. Slecht hout. Geen plank gelijk van dikte. Ik doe het als in Nederland 40 jaar terug. Gelukkig kan ik dat nog. Vandaag is iemand in het dorp overleden. Die wordt naar zijn graf gebracht met paard en wagen. Geen geld voor een kist, dus hij ligt openlijk op de wagen, wel heel statig. -Het ergste is ’s avonds, dan wordt het koud in huis. Dus gaan we om 21.15 uur op bed. Voor mij te vroeg, dan slaap ik waardeloos. -Na het werk heb ik het huis van Noi si Voi in Giurcani bekeken, daar wonen zeven jongens. Dan weet ik waar ik het voor doe!!! Wat zijn die happy! De schoenmaker (Vasile) heeft wel 50 paar schoenen gerepareerd en netjes!!

Juni 2009. Brief van een oud- Ibo-er als reactie op de nieuwsbrief van mei 2009.

Lieve Hannah.
Ik schrijf niet gauw 'Lieve', maar je verslag gelezen hebbend (en de liefde  voor de jongens,die daaruit sprak) vind ik het wel op zijn plaats.
Toen ik 2 jaar geleden op het project meehielp  als full time ontbijt/lunch- 'kok' had ik er soms wel een zwaar hoofd in of het project wel tot een goed einde zou komen, met al die administratieve organisatorische , geld genererende hordes en de hulp van slechts goedwillende amateurs. We waren toen pas bij het voltooien van de dekking van het eerste dak en eigenlijk kon ik niet meer bijdragen dan me terug te trekken in de slaap- en eet-loods om me te onttrekken aan de 40-45 graden C en het  -voor een 70-jarige -  TE zware werk om de zware platen het dak op te tillen en deze in de brandende zon vast te zetten.
Maar je onbeschrijfelijke inzet, je enthousiasme en de vele vele uren, dagen en weken die je  in het project hebt gestoken en die uit je voortgang reportages blijken, doen mij er nu toch echt in geloven.
De realiteit heeft gezegd, dat ik mij niet meer moet aanmelden omdat ik mijn inbreng ( de benodigde spierkracht) te gering acht.
Ik heb het met plezier gedaan en wens je graag heel veel kracht en succes met de voortgang en blijf graag op de hoogte daarvan via je nieuwsbrief.
Peter Awick
Hilversum 

Voorjaar 2009

Blog van Godelief Snijders. IBO vrijwilliger.

Roemenie - Giurcani door Godelief SnijdersMijn ervaringen als bouwvakker
“Hoe kom je daar toch bij”, “echt goed van je hoor mama”, “als je het echt graag wil, moet je het nu doen, ik red me wel”. Dat waren zo’n beetje de reacties die ik kreeg toen ik vertelde dat ik via IBO-Nederland drie weken zou gaan ‘bouwen’ in Roemenië voor de stichting Noi Si Voi.Ik had me op het allerergste voorbereid: slapen in een schuur op een strozak en iedere dag kool met veel vlees eten. Maar het werd voor mij een geweldige ervaring om drie weken in de verste uithoek van de armste provincie van Europa te verblijven. Waar het nog écht stil kan zijn en de nachten pikdonker. Waar mensen zich verplaatsen met paard en wagen in plaats van met auto’s. Waar men nog water moet halen bij de put of een bron, maar waar je wel overal mobieltjes ziet en regelmatig een schotelantenne. Waar de elektriciteitsdraden ook in de steden zo kriskras opgerold en door elkaar hangen dat het je verbaast dat er stroom is.
De zorgboerderij waar we aan werkten is…. een voormalige communistische boerderij. We verbleven daar in de toekomstige kantine, waar we konden koken en eten, er waren (slaap)kamers met echte bedden, ook was er een badkamer. Volgens de planning moeten er tien mensen met een verstandelijke beperking gaan wonen. Het werk was al vergevorderd, maar er moest nog het nodige afgewerkt worden: elektriciteitsleidingen aanleggen, plafonds maken, gaten dichten, plinten aanbrengen, schilderen etc. We waren daar met zeven IBO-vrijwilligers uit vier landen en de voertalen waren Duits en Engels.Na het werk gingen we wel eens naar het ‘terras’ in het dorp. We werden dan altijd vriendelijk begroet door alle dorpelingen met ‘Hollandia!’. De mensen in de gemeente zijn namelijk echt blij met het werk dat de stichting al heeft gedaan: in Giurcani is een waterleiding aangelegd en een medische post gebouwd. De medische post wordt binnenkort geopend en eind dit jaar volgt dan de opening van de tweede zorgboerderij voor mensen met een verstandelijke beperking.Goed, ik was natuurlijk wat huiverig voordat ik vertrok. Maar ik kan nu wel stellen dat ik met plezier terugkijk op de drie weken in Roemenië. In de weekenden waren we vrij en gingen met de bus naar Iasi of Barlad. Je bent immers niet jaarlijks in Roemenië, dus wil je ook wel wat van het land zien.Als mijn gezondheid het toe laat, zal ik vast en zeker nog eens met IBO-Nederland gaan bouwen!

2008

Zomer impressie 1.
Bedrijvigheid op de zorgboerderij.


Als we bovenop de heuvel aankomen is daar plotseling dat indrukwekkend weidse uitzicht! Tussen de, met zonnebloemen bedekte, heuveltoppen blikkert in het dal in de verte een veelkleurig woningdak in het zonlicht. Vòòr de gerenoveerde woning met dat oogverblindend vrolijke dak liggen drie enorme dakloze stallen.
Dit is, na 2300 kilometer rijden, het doel van onze reis: de zorgboerderij van noi si voi in Gagesti.
De smalle weg heuvelafwaarts slingert zich door het plattelandsdorpje Gagesti. We maken ruim baan voor de koeien, de paarden, de ganzen, de schapen, de geiten en uiteraard voor de dorpsbewoners. En passant vermijden we de vele valkuilen in de weg. We passeren het dorpswinkeltje, een klein café en het gemeentehuis. Tegenover het gemeentehuis draaien we via een indrukwekkende kuil een onverhard weggetje in. Dat brengt ons, al hobbelend, naar de lokkende woning. Tussen het gesnater van de eenden in de poelen òp en naast de weg, het gegak van de ganzen, die zich te goed doen aan de afgevallen pruimen, en het geblaf van de boerderijhond, moeder van zes puppies, horen we  het hoge geluid van een elektrische zaag, vergezeld door de regelmatige slagen van een hamer.
Het is een drukte van belang. Duizendpoot Hannah schildert, met door Nederlanders  geschonken verf, de buitenmuren van de woning blinkend wit. Intussen regisseert ze de werkzaamheden en houdt ze het overzicht.  Sandu, Daniel, een vijftal Roemeense mannen uit Giurcani  en Marian, bewoner van “het nieuwe huis” in Giurcani, stuken slaapkamers en maken een begin met het dichten de schuurdaken. Ook de andere  jongens, die we kennen uit “het nieuwe huis” van Giurcani, doen datgene waar ze goed in zijn. Aurel graaft - met gevoel voor drama; hij acteert graag - een schier eindeloze greppel om het overbodige water, van de alsmaar stromende bron, de ruimte te geven. Vasile is vandaag even geen schoenmaker en sorteert hout in de schuur. Dorien verzamelt de vuilnis die door mentor-ouder Paul met paard en wagen naar de vuilstort zal worden gebracht. Costel – de expressieve helft van de tweeling- en Petronel -  de stillere andere helft - sorteren en stapelen de stenen die na de afbraak van een schuur op een slordige hoop terecht kwamen. Gheorgita zuigt het stof op in de keuken van de woning.
De Nederlanders Diana en Joèl ordenen de aantekeningen die ze maakten van hun gesprekken met de overheid. Zij onderzoeken de randvoorwaarden voor de start van de geitenhouderij.
In deze julimaand werkt ook een groepje IBO-ers op de zorgboerderij. In de badkamer in aanbouw plakt IBO-er Harry  oranje, witte en oranjewitte tegels tegen de wand. Harry is een van de vrijwilligers, van de Internationale Bouw Organisatie, die zich drie weken lang belangeloos inzetten voor verbetering van leefomstandigheden van de medemens. Mede IBO-ers Remco, Sofie en Eva zijn buiten in de weer. Remco maakt een werkbank – handig!- en timmert een wand rond het buitenterras. Sofie vult de paden op met stenen, zodat deze begaanbaar zullen blijven, ook bij harde regen en bij strenge vorst. En Eva vult flessen water bij de bron, waarna ze heerlijke koffie zet voor bij de lunch in de schuurkantine. De lunch is vandaag bereid door Daniel en Sandu, nadat een haas daarvoor het loodje legde. Hazenpeper op Roemeense wijze.
Paarden en wagens, van de boerderij verderop in de heuvels, denderen langs. Het geluid van een tractor of auto wisselt het hoevegekletter af. Geregeld stopt het busje, van de jongens “van de medische post” uit Giurcani, op het erf. Rinze, Arjen, Maarten, Johan, Rick, Hans en later Job, zijn hier kind aan huis. Ze maken gebruik van het gereedschap uit de werkschuur en zagen hier het hout voor het dak van de medische post. 
En wij – Inge en ik-  installeren ons in de comfortabele caravan en verwerken de enorme overgang van de  rijke leefomstandigheden in Nederland naar de armoede in Gagesti , zoals deze dag in dag uit, voor de bewoners van dit Roemeense platteland aanwezig is .

Juli 2008.
Ied van Oorschot.

 


Zomer impressie 2.
(het slechten van)hindernissen op de zorgboerderij.


Op maandagochtend half zes ratelt de eerste paard en wagen combinatie voorbij de caravan. Door het caravanraampje is te zien hoe in de verte de dorpsbewoners hun koeien naar de heuvels brengen om te laten grazen. Scheen gisteren nog de zon brandend heet, vandaag is er regen en onweer op komst. Dat betekent tegenslag voor de voortgang van het bouwproces. De Roemeense werkers komen niet opdagen, niet alleen omdat het gaat regenen, maar ook omdat het gisteren zondag was en de overgang naar de maandagse werkdag nog niet is gemaakt. Een bouwproces in Roemenie- en zeker zo’n enorme onderneming als het bouwen van deze zorgboerderij-  is niet eenvoudig te managen. Naast wikken en wegen hoe het  - te weinig- beschikbare geld  in te zetten is er voortdurend de onvoorspelbaarheid. Zal het benodigde materiaal wel tijdig aanwezig zijn? Worden afspraken wel nagekomen? Wordt er wel kwaliteit geleverd? De aannemer die een schuurdak repareerde leverde onvoldoende kwaliteit en moet terugkomen om een deel opnieuw te doen. Dat is hij niet van plan. Tijd en overredingskracht – ook van het Roemeense bestuurlid Alina- is nodig om te bewerkstelligen dat de aannemer hij de klus naar behoren klaart. Het werk van Hannah is veelomvattend. Als een jongleur houdt ze vele ballen tegelijk in de lucht. Voorop staat het welzijn straks van de nieuwe gehandicapte bewoners. Daarvoor moet er een ingerichte toegankelijke woning zijn. Voor de dagactiviteiten van deze nieuwe bewoners moet nog veel worden georganiseerd. Maar nu is er eerst een enorm bouwproces, het verzamelen van materialen, geld, werkers, vrijwilligers.
Gelukkig zijn er ook hele goede dagen. Dan kan zomaar in een dag weer heel veel werk worden verzet. Dat is te zien aan het resultaat van het afgelopen jaar. Als je de foto’s vergelijkt van toen met nu, dan zie je een enorm verschil! Uit het niets, uit een bouwval is al een prachtige woning verrezen!
Dat alles dank zij de inzet van vele Nederlanders en vele Roemenen en dankzij het vele geld dat is geschonken in de loop van enkele jaren.
Maar vandaag zijn alle klussen buiten onmogelijk. Het erf is een en al natte klei waar niemand zich staande lijkt te kunnen houden. Het is maar gelukkig dat er binnenkort geld komt om de toegang naar de zorgboerderij te verbeteren. Dan kunnen er duikers worden gegraven onder de weg door en geulen naast de weg om water af te voeren. De paden worden dan verhard.
Maar vandaag hebben we daar nog niet veel aan.
Niettemin inventariseren Inge en ik de behoefte aan levensmiddelen en vatten we het plan op boodschappen te doen voor de vrijwilligers. Wij hebben een auto en kunnen dus naar  Barlad  (denken we!). Barlad ligt ongeveer 40 kilometer verwijderd van Gagesti.
 Maar de weergoden steken ongenadig en hardhandig een spaak in het wiel. Een enorm onweer barst los en in een mum van tijd staat het hele pad naar Gagesti  blank. Wij stranden ergens in het midden van dit pad, in een geul, vervaarlijk dicht langs een enorme kuil, die nu een waterput dreigt te worden. Met natte, hangende pootjes keren we terug, zonder auto, die inmiddels diep is gezonken in de nattigheid. Maar zoiets laat Hannah niet over haar kant gaan. Hannah, de ondernemer, de redster, de duizendpoot, de onverschrokkene, de doorzetter!  Zij heeft voor hetere vuren gestaan! Met veel power loodst ze ons behendig in de auto door de rivierstraat naar Gagesti.
Het cafeetje in  Gagesti is open: tijd voor een straf bakje koffie dus. Normaliter zitten de cafés in Gagesti en Giurcani vol met mannen die stevig drinken. Ook op straat is te zien dat het alcoholprobleem niet gering is. Afleiding in een bestaan vol uitzichtloosheid en armoede. Deze uitzichtloosheid is er ook de oorzaak van dat de dorpen Gagesti en Giurcani geheel ontvolken. Mannen en vrouwen vinden, legaal of illegaal, werk in Italië, Griekenland, Engeland en Frankrijk. Jonge meisjes komen massaal in de prostitutie terecht. In de dorpen zien we slechts oude mannen en vrouwen, moeders met kinderen en veel mensen met een handicap. Zij blijven achter. Een medische post, een zorgboerderij en een geitenhouderij: ze kunnen bijdragen aan verbetering van de leefomstandigheden en aan het creëren van werk.
 Maar vandaag zijn er geen mannen in het cafeetje in Gagesti, althans nu nog niet. Nu is er alleen een vrolijk groepje dames in het café. De fles zelfgemaakte kersenbrandewijn gaat kwistig rond. Niks geen tijd voor koffie:  het is brandewijntijd.
De warmte van de vrouwen en van de brandewijn warmt en droogt ons. Bij het verlaten van het café maken we ruimte voor de eerste man die vandaag zijn afleiding in het café komt zoeken.
Wij doen boodschappen op de markt in Barlad en maken er een lekker potje van voor de vrijwilligers.

Juli 2008.
Ied van Oorschot.

 

 

Zomer impressie 3.
Een zondagochtend in Giurcani.


In het lange lint dat Giurcani heet, is het stil. Stiller dan op een doordeweekse dag. Weliswaar trekken de eenden en ganzen en de blaffende honden zich niets aan van de zondag en ook de koeien lopen als altijd al te grazen in de velden. Maar er staan nog niet zoveel paarden en wagens bij het dorps café als op doordeweekse dagen. Slechts een enkele dronken oude man in de berm van de weg slaapt in stilte zijn roes uit. Hier en daar ratelt de ketting van de putemmer of tapt een dorpsbewoner geluidloos water uit de kraan, die enkele jaren geleden door noi si voi in het dorp werd geïnstalleerd. Op deze zondag hoor je minder auto’s, is er minder vervoer van landbouwproducten of bouwmaterialen met paard en wagen en is het helemaal stil bij de medische post. Vandaag geen getimmer door de Nederlandse vrijwilligers. Zij zoeken – net als enkele  dorpsbewoners-  op deze vrije dag verkoeling bij een meer twintig kilometer van Giurcani. De kinderen die in Girucani buiten spelen zijn op hun paasbest gekleed. Kanten sokjes, gesmokte jurkjes en zelfs hier en daar een hoedje. Kant-en-klaar zijn ze voor het kerkbezoek later op de ochtend. Niet iedereen in het dorp gaat naar de kerk, maar wel velen. Wij, Inge en ik, bezoeken op deze zondagochtend het orthodox Roemeense kerkje aan de rand van Giurcani. De dienst is al begonnen. De priester zingt en bidt eindeloos lange gezangen en gebeden. Een dameskoortje van drie stemmen valt in; hun gezang wordt weer overgenomen door drie zware mannenstemmen. Tot in alle hoeken en nissen is de kerk gevuld. Naar schatting zijn er ruim honderd mensen bij elkaar. Moeizaam hurken of knielen de oude mensen bijeen. Een aantal van hen ligt plat uitgestrekt op de vloer, die is bedekt met kleden. Voor het merendeel zijn de kerkgangers vrouwen en kinderen en enkele oude mannen, die in de kerk gescheiden staan van de vrouwen. Dicht bij de tafel, die rijkelijk is gevuld met vele soorten koek, staan kinderen en enkele jongens met een verstandelijke beperking. Op enig moment in de ceremonie worden de koeken aangesneden en uitgedeeld. De priester neemt als eerst een stuk koek. Dit is het startsein voor de verstandelijk gehandicapte jongens om ook toe te happen. Het levert hen een ferme tik op van een kordate dame, die erop toeziet dat de goede gaven eerlijk worden verdeeld onder de vele kerkgangers. Plotseling gaat iedereen naar buiten. Niet naar huis, maar naar de achterkant van kerk. Hier staan lange tafels vol etenswaren. Kennelijk ter zegening door de priester. Het zijn plastic boodschappen zakjes met olie en meel. Voordat de priester toekomt aan de zegening nee type='text/javascript'> type='text/javascript'> mt hij geschreven briefjes en bankbiljetten in. We vermoeden dat de bewoners met de briefjes aandacht willen vragen voor hun problemen en wensen en dat ze betalen voor het priestergebed en de zegening. Op en onder de tafels met de etenswaren steken vrouwen tientallen kaarsjes aan. Het is een gemoedelijke sfeer. De priester doet zijn werk en de omstanders praten met elkaar en houden de kaarsen brandend. We hebben er geen idee van hoe lang deze dienst zal duren. Al ruim drie uur is de dienst onafgebroken bezig en niemand van de aanwezigen maakt nog aanstalten om weg te gaan. Maar wij hebben nog andere dingen te doen vandaag en verlaten onopvallend deze orthodoxe kerkdienst.
We gaan naar het “nieuwe huis” van noi si voi om de jongeren daar te bezoeken. Mentor ouder Nina heeft vandaag dienst. Zij bereidt het middageten. De jongens zijn er allemaal: Vasile, Gheorgita, Costel, Petronel, Marian D, Marian C en Aurel. Een mooie zondagse sfeer waarin iedereen zijn gangetje gaat. Muziek luisteren, tekenen en een beetje schommelen en ballen in de tuin. Vandaag is een vrije dag en mag er wat geluierd worden. Morgen is er weer het werk en de dagactiviteiten. We willen ook graag Nicoleta een bezoekje brengen. Zij woont in Peican bij haar mentor ouders. Gheorgita gidst ons als een volleerde reisbegeleider naar de woning van Nicoleta in Peican. Diep verscholen in een onverhard achterafweggetje ligt het boerenerf van Viorica waar Nicoleta woont. Ze helpt hier mee in de verbouw van courgettes, tomaten en andere groenten. De baby  van drie jaar geleden – toen ik hier ook op bezoek was-  is inmiddels een knulletje van vier  geworden. Nicoleta is niet thuis en dus laten we haar cadeautje achter bij haar mentor ouders. Nieuwe puzzels krijgt ze, want ze puzzelt graag. Onderweg, terug naar Giurcani, komen we Nicoleta tegen. Ze loopt veelvuldig de paar kilometers die Peican van Giurcani scheiden, om in het “nieuwe huis” te kunnen zijn. Als ze hoort dat er een cadeautje op haar wacht in Peican raakt ze ontroerd en wil ze snel naar huis. In Giurcani brengen we daarna ook een bezoekje aan Catharina, die bij mentor ouder Nina woont. Het is de woning met de weefkamer waar de jongeren op toerbeurt tassen en kleden weven. Ook Catharina is blij met ons bezoek en met de cadeautjes. Deze zondag in Giurcani maakt ons weer eens duidelijk dat noi si voi fantastisch werk deed en doet in Giurcani en Gagesti. Geen leven meer in troosteloos instituut, maar een normaal en actief bestaan in een gewoon vertrouwd Roemeens plattelandsdorp. De jongeren varen er wel bij.

 

 

Iconen : Achter elk icoon, schuilt een kinderdroom.

Pieter van Essen.

Onderwijs voor Roemenië is een project, dat in 2000 is opgezet door Pieter van Essen, hoofddocent aan de Hogeschool Windesheim te Zwolle. Voor het Internationale Rode Kruis deed hij verschillende project o.a. 18 maanden Roemenië, 8 maanden Polen en 6 maanden Cambodja.
Het project is ontstaan door een bezoek van Pieter aan het Roemeense dorpje Paun in de zomer van 1999.
Paun ligt in het district Iasi, 15 km van de stad Iasi. Tijdens het bezoek kwam Pieter in contact met een ouder van een kind van de lokale dorpsschool. Uit het gesprek bleek dat de school met 45 leerlingen onvoldoende budget heeft voor de aanschaf van onderwijsleermiddelen. Eenmaal thuis ondernam Pieter actie en vroeg of de opbrengst van de jaarlijkse volleybalnacht aan het ‘Scoala Paun’- project besteed kon worden. Dat gebeurde dan ook. De school in Paun ontving betere onderwijsleermiddelen en een school in Slobozia kreeg een renovatie van haar gebouw. Deze laatste school was in een dusdanige slechte bouwtechnische staat dat, toen het geld op was, de werkzaamheden niet ten einde waren. En Paun was niet het enige dorpje in comuna Birnova. Er liggen nog 6 dorpjes met ieder een eigen school.
Vanaf 2001 begon Pieter met de verkoop van Roemeense wijn om het project voort te kunnen zetten. Dat leverde wel iets op maar niet voldoende. Pieter kwam op het idee om iconen te laten schilderen voor verkoopexposities in Nederland. Een icoon is daar in de ogen van veel mensen geen kunstvoorwerp, maar een religieus object. Op het Roemeense platteland is het gebruikelijk om bij binnenkomst eerst de icoon aan de wand te groeten. De bewoners komen op de tweede plaats.
Op dit moment schilderen 5 schilders voor hem. Zij kunnen hiervan bestaan, betere schildermaterialen kopen en zelfs van verder studeren. Het project heeft zich inmiddels uitgebreid met comuna Bogdana in het district Vaslui. In totaal, met comuna Birnova, gaat het om 13 basisscholen en 9 crèches die ondersteuning krijgen. 
Sinds 2008 gaar de opbrengst van de verkoop van iconen naar het opleiden van Roemeense werknemers, begeleiders en activiteitenbegeleiders die direct betrokken zijn bij de zorg met en voor de 'bewoners' van het project van Noi si Voi in Giurcani.

 

Roemenië Bulletin, december 2006

Belevenissen in Giurcani

Door Carmen Sodoleanu

In februari 2004 beschreef ik in een artikel in het Roemenië Bulletin de bijzondere ontmoeting met de kunstverzamelaar Gheorghe Pipas in het kleine grensdorpje Tisa. Afgelopen zomer had ik het genoegen om opnieuw in een, op het eerste gezicht, door God vergeten dorp, tal van verrassingen tegen te komen. Na mijn jaarlijkse bezoek aan Galaþi, de stad waar ik vóór mijn vertrek naar Nederland zeven jaren gewoond en gewerkt heb en nog steeds vele vrienden en bekenden heb, ben ik doorgereisd naar Bârlad en vervolgens naar een klein dorpje, alweer een grensdorpje in het oosten van Roemenië, Giurcani. Daarvoor had ik er nog nooit van gehoord.

Schoon water
Een jaar geleden werd mijn vriend, Gert Colenbrander, die graag vrijwilligerswerk in het buitenland verricht, toevallig benaderd om deze keer in Roemenië, in bovengenoemd dorp, bij de bouw van een schuurtje te helpen, voor een opvanghuis van gehandicapte jongeren dat door de Nederlandse stichting .Noi si Voi. (Wij en Jullie) vier jaren geleden was opgericht. Gert vond het een bijzondere uitdaging, hij reed er met de motor heen, dacht een klein weekje met dat schuurtje bezig te zijn en was eigenlijk van plan om vervolgens door te reizen naar Istanbul en Griekenland. Het dorpje Giurcani veranderde echter zijn plannen volledig. Bij de bouw van het schuurtje kreeg Gert hulp van de plaatselijke bevolking en op deze manier kwam hij in contact met veel dorpelingen. Regelmatig werd hij bij mensen thuis uitgenodigd om te eten en zelfs om te slapen en op deze manier was het niet moeilijk een echte indruk te krijgen van de evensomstandigheden in het dorp.
Het meest werd Gert getroffen door het gebrek aan schoon drinkwater.Als mensen dat wilden hebben, moesten ze enkele kilometers de bergen in om water te halen uit een gezonde bron, anders moesten ze het maar doen met het water uit de eigen put, die maar enkele meters diep was en zich altijd in de buurt van het toilet bevond, waardoor je zeker geen onbesmet water kon hebben.

Schoon water uit de kraan
Gert hoefde niet lang over na te denken. Hij bleef een hele maand in het dorp, bestudeerde de situatie, kwam naar Nederland en samen met ″Wilde Ganzen ″ lukte het om voldoende geld in te zamelen voor het nodige materiaal. In november van hetzelfde jaar was hij al terug in Giurcani om met de voorbereidingen voor een nieuw waterleidingstelsel te beginnen. Hij ging aan de slag met iets wat hij nog nooit had gedaan. Op verschillende punten in het dorp werden waterkranen geplaatst en nu hebben de mensen er gezond drinkwater. Regen en koud weer maakten het moeilijk om alles af te krijgen, maar in april van dit jaar was het dan zover: het eerste water stroomde uit de geplaatste kranen.
Zoiets moest natuurlijk ook gevierd worden. De directrice van de basisschool mocht het eerste glas water uit de nieuwe kraan drinken en de schoolkinderen zongen het Roemeense volkslied.

Didi
Toen ik afgelopen zomer zoals altijd weer naar Roemenië ging, wilde ik natuurlijk ook eens met eigen ogen het plaatsje Giurcani bezoeken. Ik had er immers al zoveel over gehoord en zoveel foto.s gezien. Dus ging ik er met Gert naartoe. Het heuvelachtige landschap tussen Bârlad en Giurcani is prachtig, de weg wat minder, maar na een klein uurtje rijden ben je er.
Het was al heel laat toen we aankwamen bij de familie van Sandu, bij wie Gert meestal slaapt.Voor deze gelegenheid werd zelfs een varken geslacht. Dan kun je het ook niet maken om te zeggen dat je geen honger hebt en zo zaten we dan rond middernacht van een stevige warme maaltijd te genieten.
De volgende dag gingen we het dorp in. Eerst bezochten we het tehuis voor gehandicapte jongeren. Indrukwekkend, geheel naar westerse standaarden. Plaatselijke mensen werden aangenomen om toezicht te houden en er voor te zorgen dat de zeven jongeren overal bij betrokken worden. Op deze manier hebben de bewoners van het tehuis geleerd om zoveel mogelijk zelf te doen. Schoonmaken, wassen, koken en werken in de moestuin. Buiten het tehuis worden de jongeren ook bij verschillende activiteiten in het dorp betrokken en op deze manier worden zij op een nuttige manier beziggehouden. Er hangt ook elke week een rooster, zodat ieder van hen precies weet wat hij moet doen. Tevens wordt er rekening gehouden met de interesses en de talenten van deze jonge mensen. Zo heeft er één een kapperszaakje en de ander repareert schoenen.
Het is dus heel bijzonder wat de Nederlandse Hannah Smit, die vier jaar geleden samen met Marleen Oosterhof de stichting Noi si Voi oprichtte, die intussen een bekende naam bij velen is geworden, daar heeft kunnen bereiken.
Na een bezoekje aan het tehuis zijn we het dorp ingegaan om ook andere mensen te ontmoeten die intussen tot de kennissenkring van Gert behoren. Met ontroering nam ik de dankbare blik waar in de ogen van vooral oudere mensen die nu heel gemakkelijk toegang hebben tot een waterkraan en dus tot gezond water. Nu hadden ze de kans om tegen mij in het Roemeens te praten en verschillende keren hoorde ik het zinnetje: Sã-i dea Dumnezeu sãnãtate. (Moge God hem gezondheid geven).
Voor een warme lunch werden we uitgenodigd bij Didi (zijn echte naam luidt Marin Rotaru), leraar op de basisschool in het dorp. Gert had het al vaak over Didi gehad, hij had diverse keren bij hem thuis gegeten en geslapen en in gebrekkig Frans hadden ze heel wat interessante gesprekken kunnen voeren. Des te benieuwder was ik om deze man ook eens te ontmoeten. Mijn beroep als tolk heb ik deze keer heel graag vrijwillig uitgevoerd, waardoor er veel diepgaander gesprekken plaats konden hebben en waardoor heel duidelijk werd dat Didi een bijzonder kleurrijk figuur is in dat dorpje.
Didi is al jaren leraar op de basisschool en zijn ware passie is altijd al kunst en archeologie geweest. In zijn jeugd maakte hij vooral schilderijen, het grootste gedeelte daarvan heeft hij weggegeven, zodat we ze ze helaas niet meer konden bekijken. Toch hangen er nog genoeg in zijn woonkamer om een indruk van zijn talent te krijgen. Deze passie heeft Didi ook op zijn jonge leerlingen kunnen overbrengen; talloze keren heeft hij samen met hen deelgenomen aan nationale en internationale schilderkunstwedstrijden, waar deze meer dan eens de eerste prijs hebben behaald.
Didi liet ons een map zien met knipsels uit nationale en internationale kranten en tijdschriften waarin afbeeldingen stonden van schilderijen die door zijn leerlingen werden gemaakt. Met trots wees hij op de naam van zijn school die daaronder werd vermeld. De laatste jaren heeft Didi zich echter vooral aan de beeldhouwkunst gewijd. Bij binnenkomst in zijn tuin zie je overal beeldhouwwerken, in hout en in metaal, grote en kleine kunstwerken.
Kunst is echter niet de enige passie van Didi. Met net zoveel enthousiasme laat hij zijn eigen museum zien. Al jaren doet Didi mee aan archeologische opgravingen, niet alleen in de eigen streek, maar ook elders in het land. Op deze manier is hij aan vele zeer oude, interessante voorwerpen gekomen.
Het was zijn droom om in het oude schoolgebouw een archeologisch museum in te richten, zodat de leerlingen, de plaatselijke bevolking en ook bezoekers gemakkelijk toegang zouden hebben tot deze bijzondere collectie. Zijn plannen werden echter door de lokale autoriteiten gedwarsboomd, dus zat er niets anders op dan aan zijn eigen huis een stukje te bouwen om alsnog een klein museum te realiseren. Er staan fragementen van aardenwerken voorwerpen uit de tiende en zelfs uit de vijtiende eeuw voor Christus. Met verbazing ontdekte ik ook enkele voorwerpen die bij Cucuteni zijn gevonden, voor de meeste Roemenen een begrip vanwege de heel bijzondere archeologische opgravingen rond die plaats.
Didi is 60 jaar, geeft nog steeds les, houdt zich nog steeds bezig met kunst en archeologie, geeft het culturele tijdschrift Elanul (Het elan) uit, geeft aan een groepje leerlingen buiten schooltijd les in schilderkunst. je vraagt je af of zijn dag ook maar 24 uur telt.
Een schitterend decor van natuurlijke materialen geven het werk van deze veelzijdige man weer. Hij, de auteur, staat er middenin. Midden in zijn werken waarin hij zijn eigen gedachten de vrije loop kan geven en zich op deze manier staande wist te houden ook in tijden waarin dat niet altijd even gemakkelijk was en in een dorp waarin hij niet altijd wordt begrepen en soms als een excentrieke, vreemde vogel wordt gezien.

Glibberig
De huizen in het dorp worden van leem en stro gebouwd en behalve de geasfalteerde hoofdwegen, zijn alle andere wegen ook van leem. Het huisje van Sandu, waar we logeerden, bevindt zich op een heuvel, dus moet je hopen dat er geen regen valt, anders kun je met de auto je logeeradres niet meer bereiken. Dat overkwam ons prompt. De dag begon heel mooi, dus maakten we ons ook nergens zorgen over, we zouden op bovengenoemd adres nog één nachtje slapen, dus hadden we ook al onze spullen daar laten liggen. Een paar korte buien veranderde alles echter. Na herhaalde pogingen tegen de avond om het huis te bereiken, moesten we het opgeven. Blijkbaar is er maar weinig water nodig om die straten van leem in een glibberige pasta te veranderen waardoor je nog erger aan het slippen bent dan in hartje winter. Er zat niets anders op dan gummilaarzen aan te trekken en de bagage zelf op te halen. Gelukkig konden we onderdak krijgen in het tehuis voor de gehandicapte jongeren en hebben daar na een dagje vol met indrukken een welverdiende nachtrust genoten.
De volgende ochtend zouden we vertrekken.
Hannah besloot echter om op die ochtend een vergadering met de plaatselijke autoriteiten te organiseren en ik beloofde om voor de nodige communicatie te zorgen. Dat de mensen in het dorp heel gelukkig waren met het water was wel overduidelijk. Toch werd het tijd om ook een officiële evaluatie te houden. Bovendien hebben Hannah en impliciet de stichting Noi si Voi ook andere plannen. Zo zouden zij een geitenboerderij op willen zetten om op deze manier extra werkplaatsen voor de gehandicapte jongeren te creëren en willen zij ook een oud gebouw opknappen, zodat het dorp eindelijk ook een huisartsenpraktijk en een tandarts zou hebben, die tot op heden nog ontbreken.
De burgemeester en de wethouders waren gearriveerd, dus de vergadering kon beginnen.Al gauw bleek dat binnen het plaatselijk bestuur verdeeldheid heerste. Er was een gespannen sfeer, de aanwezigen praatten door elkaar heen, een ramp voor een tolk. Burgemeester en wethouders konden het moeilijk met elkaar eens worden en een van de wethouders, de voormalige burgemeester, raakte zelfs zo opgewonden dat hij tijdens de vergadering wegliep. Daarna keerde de rust weer terug en konden alsnog de nodige afspraken worden gemaakt voor de projecten die op de agenda stonden. Eén ding is zeker, Giurcani is aardig op weg, maar is er nog lang niet. Het blijft een bijzondere uitdaging, met name voor ondernemende mensen zoals Hannah, Gert en vele anderen.
Tegen de achtergrond van een prachtig landschap namen we afscheid van Giurcani en haar bewoners en wisten dat er een band tussen ons en dit dorp was ontstaan en dat we het nog vaker terug zullen zien.

 

 

 

 

 

 

2013-juni-wil-Vakantie vertrek vanaf de nboerderij DSC07113.jpg

 

2013 mei groep Zwolle. Vertrek vanaf de boerderij voor de vakantie naar de Zwarte Zee

2013-juni-wil-onderweg naar de Zwarte zee. Koffie DSC07118.jpg

2013 Groep Zwolle. Onderweg koffie op weg naar de Zwarte Zee

2013-juni-wil-Samen eten DSC07216.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Samen eten

2013-juni-wil-Met-een-klein-bootje-varen-in-de-Donau-Delta-DSC07280---.jpg

2013 mei groep Zwolle. Met een klein bootje varen in de Donau delta

2013-juni-wil-wandeling in de Donau delta DSC07239.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Wandeling in de Donau delta

2013-juni-wil-in Tulcea DSC07134.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Tulcea

2013-juni-wil-in Tulcea DSC07143.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Tulcea

2013-juni-wil-In Tulcea wchten op de boot naar Sulina aan de Zwarte Zee DSC07317-.jpg

2013 Groep Zwolle. In Tulcea wachten op de boot naar Sulina aan de Zwarte zee.

2013-juni-wil-Op-de-pont-over-de-Donau-DSC07339.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Op de pont over de Donau

2013-juni-wil-Op de pont. Joke helpt Lyca DSC07126.jpg

2013 mei Groep Zwolle Op de pont. Joke helpt Lyca

2013-juni-wil-Op de boot naar Sulina DSC07192.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Op de boot naar Sulina

2013-juni-wil-met de hele groep aan de Zwarte Zee DSC07273.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Met de hele groep aam de Zwarte zee

2013-juni-wil-Hannah Marian en Aurel DSC07259.jpg

2013 me Groep Zwolle. Hannah, Marian en Aurel

2013-juni-wil-Costel zoekte schelpen DSC07260.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Costel zoekt schelpen

2013-juni-wil-Costel vindt schelpen DSC07261.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Costel vindt schelpen

2013-juni-wil-Aurel bij de zwarte zee DSC07247.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Aurel bij de Zwarte zee

2013-juni-wil-Aurel bij de Zwarte Zee DSC07262.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Aurel bij de Zwarte zee

2013-juni-wil-Aurel geniet DSC07127.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Aurel geniet

2013-juni-wil-Vasile heeft mooie schelpen gevonden DSC07264.jpg

2013 mei Groep Zwolle. Vasile heeft moie schelpen gevonden.

 

foto_hoefsmedenproject_1_265x199.jpg

2012. (foto uit 2011) Van 8 tot 13 mei 2012verzorgde  de stichting Roemeense paarden in nood het eerste deel van de opleiding tot hoefsmid . Voor de blog hierover zie de tekst op deze pagina en
http://www.roemeensepaardeninnood.nl

 

april 2012 op de peperbus.jpg

2012 april Vasile en Cataline op 'De Peperbus' in Zwolle

2012 april bij het inzamelpunt van bonestro in nunspeet.jpg

2012 april Vasile en Cataline bij het inzameldepo van de familie Bonestro in Nunspeet

2012 april vasile bij de glazen engel.jpg

2012 april Vasile bij de glazen Engel in Zwolle

 

2012 april uitleg bij de sluis in het zwolse ijsselkanaal.jpg

2012 april Uitleg bij de sluis in het Zwolle- Ijsselkanaal

2012 april vasile bij de nieuwe spoorbrug.jpg

2012 april Vasile bij de nieuww spoorbrug

2012 april vasile en cataline op de ijsselbrug bij Zwolle.jpg

2012 april Vasile en Cataline bij de Ijsselbrug bij Zwolle

2012-april-vaslie-op-vakantie-in-ederland-04.jpg

2012 april Vasile (r) en Cataline op het vliegveld van Boekarest op weg naar Nederland.

2012-april-vasile-op-vakantie-in-nederland-01.jpg

2012 april Vasile (r)  en Cataline op het vliegveld van Boekarest op weg naar Nederland.

2012-april-vasile-op-vakantie-in-nederland-02.jpg

2012 april Vasile (r) en Cataline op het vliegveld van Boekarest op weg naar Nederland.

2012-april-vasile-op-vakantie-in-nederland-03.jpg

2012 april Een trotse en gelukkige Vasile in het vliegtuig op weg naar Nederland.

 

 

2010 07 bliksem kasper immy en Hannah met de groep jongeren.jpg
2010 Juli Groepsfoto van de jongeren uit het Nieuwe Huis in Giurcani samen met Hannah Smit en Kasper en Immy van bliksemafleidersbedrijf MBB Twente.
Deze foto staat in het bedrijfsblad van MBB Twente.

 

2010 oktober bulthuis genieten-tijdens-de-pauze.jpg
2010 Oktober Genieten van de koffiepauze.

2010 oktober bulthuis Chris-bij-zijn-speeltje.jpg
2010 Oktober. Chris Bulthuis aan het werk.

2010 oktober bulthuis Julius-en-Hannah-in-overleg.jpg
2010 Oktober Julius en Hannah in overleg.

2010 oktober bulthuis Julius-sluit-stopcontacten-aan-in-de-grote-zaal.jpg
2010 Oktober Julius sluit stopcontacten aan in de grote zaal.

2010 oktober bulthuis Marnix-bij-de-werkbank.jpg
2010 Oktober Marnix aan de werkbank.

2010 oktober bulthuis nieuwe-boiler-voor-de-grote-zaal.jpg
2010 Oktober. Nieuwe boiler voor in de grote zaal.

2010 oktober bulthuis ol-tijdens-het-werk.-Chris-en-Julius.jpg
2010 Oktober. Chris en Julius aan het werk.

2010 oktober bulthuis ook-de-afwas-hoort-erbij..jpg
2010 Oktober. Ook de afwas hoort erbij.

2010 oktober bulthuis zondagmiddag-wandeling.jpg
2010 Oktober zondagmiddagwandeling : Julius, Marnix en Chris.

05 06 2010 groep uit Oosterhout.jpg

Juni 2010 De groep uit Oosterhout : Jellie, Addie, Willem, Mieke en Karel.

05 06 2010 Hoogspanningswerk.jpg

Juni 2010 Groep Oosterhout. Hoogspanningswerk

05 06 2010 veel-witwerk.jpg

Juni 2010. Groep Oosterhout. Veel wit-werk.

05 06 2010 Willem-keukenhersteller.jpg

Juni 2010 Groep Oosterhout. Willem de keukenhersteller.

05 06 2010 zo-leer-je-zeisen.jpg

Juni 2010. Groep Oosterhout. Zo leer je zeisen.

 

2010 liekle en durk.jpg
Maart/April 2010 Liekle Annema (l) en Durk Oosterhof bouwen aan het woonhuis op de zorgboerderij.

2010-april-roemenie-voorjaar-hannah-marleen-liekl.jpg
Maart/April 2010. Liekle Annema. Marleen Oosterhof van der Poel en Hannah Smit.

 

Icoon van Roemeense studenten.
Maria met het kind Jezus.


Maria met het kind Jezus. 


Pieter van Essen.


De oude situatie: water halen bij de bron


Graven voor de nieuwe waterleiding


Het water komt uit de kraan !


Vers water uit de leiding !


Kunstenaar Didi

Beeld van Didi


Werk van een leerling van Didi


Werk van een leerling van Didi


Museum van Didi.